Kwalifikacja: INF.10 - Obsługa oprogramowania i sprzętu informatycznego wspomagających użytkownika z niepełnosprawnością wzrokową

Wiele osób, które dopiero zaczynają przygodę z Linuksem, często myli różne polecenia lub zakłada, że mają one bardziej zaawansowane działanie niż w rzeczywistości. Wydaje się, że łatwo pogubić się w gąszczu poleceń, tym bardziej gdy nazwy są skrótowe i nie zawsze oczywiste. Przykładowo, ls nie służy do tworzenia żadnych dowiązań symbolicznych – od tego jest ln z opcją -s, więc to zupełnie inna bajka. Tworzenie katalogu domowego użytkownika to już zadanie dla poleceń takich jak useradd albo mkdir, a nie zwykłego ls, które wyłącznie wyświetla zawartość katalogu, w którym aktualnie się znajdujesz. Jeśli chodzi o wyświetlanie zawartości konkretnego pliku, np. /etc/passwd, tutaj przydałoby się raczej użyć cat, less albo nawet head czy tail, natomiast ls nie potrafi pokazać zawartości pliku w sensie jego tekstu – może co najwyżej wyświetlić plik jako element listy. Częsty błąd wynika z mylenia poleceń do listowania plików z poleceniami do ich podglądu czy edycji. Z mojego doświadczenia wynika, że początkujący użytkownicy mają tendencję do przypisywania ls większych możliwości niż w rzeczywistości, bo nazwa sugeruje listing, ale nie mówi jasno, że to tylko lista plików w katalogu, a nie ich zawartości czy jakichkolwiek działań na plikach. W praktyce ls to narzędzie bardzo podstawowe, zgodne ze standardem POSIX, które nie ingeruje w system plików, a jedynie pomaga się w nim poruszać poprzez pokazanie, co aktualnie znajduje się w danym katalogu. Utrwalając sobie, do czego służy ls, łatwiej unikać typowych niedomówień czy pomyłek podczas pracy w terminalu.