Kwalifikacja: INF.10 - Obsługa oprogramowania i sprzętu informatycznego wspomagających użytkownika z niepełnosprawnością wzrokową

Wybór systemów plików innych niż NTFS dla środowisk opartych na jądrze Windows NT bywa niestety częstym błędem, który wynika z nieznajomości ich ograniczeń oraz specyficznych wymagań systemów operacyjnych Microsoftu. EXT to typowy system plików dla Linuksa – Windows w ogóle natywnie go nie obsługuje, więc próba używania EXT pod Windowsem mija się z celem. Czasem ktoś sugeruje go, bo spotkał się z nim przy instalacji Linuksa albo słyszał, że jest wydajny, ale do Windowsa na razie zupełnie nie pasuje. FAT16 i FAT32 to stare, historyczne systemy plików, które rzeczywiście pojawiały się w starszych wersjach Windows (np. Windows 95, 98, a nawet pierwsze NT, choć bardzo ograniczenie). Mają jednak bardzo poważne limity: FAT16 pozwala na maksymalną wielkość partycji 2 GB, a FAT32 – do 32 GB w narzędziach Windows i pojedynczy plik do 4 GB. Te ograniczenia sprawiają, że dziś do zastosowań profesjonalnych nie nadają się zupełnie. Brakuje im też zaawansowanego zarządzania uprawnieniami, dziennikowania czy szyfrowania – rzeczy, które obecnie są standardem i wręcz koniecznością w nowoczesnych systemach operacyjnych. W praktyce FAT-y można spotkać tylko na pendrive’ach albo starych kartach pamięci, ale jeśli ktoś chce korzystać z pełni możliwości Windowsa NT (np. logowanie wielu użytkowników, zarządzanie uprawnieniami, duże pliki), to wybór inny niż NTFS jest po prostu nieuzasadniony. To częsty błąd początkujących – sugerowanie się tym, co jest proste, a nie praktyczne czy bezpieczne. Warto pamiętać, że Windows NT został zaprojektowany właśnie z myślą o NTFS i to on daje pełnię funkcjonalności, stabilność oraz bezpieczeństwo danych.