Kwalifikacja: ELE.09 - Obsługa i konserwacja urządzeń dźwigowych

Często spotykam się z przekonaniem, że testy chwytaczy ślizgowych powinny być prowadzone z dużo większym obciążeniem – niektórzy podają 150%, 175% czy nawet 200% udźwigu nominalnego. To błędne założenie, wynikające najczęściej z intuicji, że „im ciężej, tym lepiej sprawdzimy zabezpieczenie”. Jednak takie podejście jest niezgodne zarówno z przepisami, jak i zdrowym rozsądkiem technicznym. Normy, takie jak PN-EN 81-20, wyraźnie określają, że próba powinna być przeprowadzona przy 125% udźwigu nominalnego. To wystarczający margines bezpieczeństwa, który pozwala upewnić się, że chwytacze zadziałają nie tylko przy pełnym, ale nawet lekko przekroczonym dopuszczalnym obciążeniu kabiny. Testowanie przy większych wartościach, np. 150% czy 200%, może doprowadzić do poważnych uszkodzeń mechanizmów chwytaczy, prowadnic, a nawet konstrukcji samej kabiny – to jest zupełnie niepotrzebne i niezalecane przez producentów oraz inspektorów UDT. Dodatkowo, takie przeciążenie mogłoby fałszywie wskazać niesprawność urządzenia, które w warunkach rzeczywistych działałoby prawidłowo. Z mojego doświadczenia wynika, że ten mit bierze się głównie z mylenia prób wytrzymałości konstrukcji z próbą sprawności zabezpieczeń. W praktyce chodzi o to, żeby chwytacz zadziałał w typowej sytuacji przeciążenia, a nie w ekstremalnych, nierealnych warunkach. Dlatego warto zawsze sprawdzać zalecenia producenta i aktualne wymagania normatywne, bo bezpieczeństwo pasażerów i długowieczność urządzenia zależy właśnie od przestrzegania tych standardów, a nie od przesadnego testowania granic wytrzymałości sprzętu.