Kosztorys ślepy jest specyficznym rodzajem dokumentu, który nie zawiera informacji o cenach jednostkowych, lecz koncentruje się na ilościach materiałów oraz robocizny niezbędnych do realizacji danego projektu. Tego rodzaju kosztorys jest stosowany w sytuacjach, gdy organizacja chce oszacować zapotrzebowanie na zasoby, nie ujawniając przy tym informacji o kosztach. Jest to praktyka, która znajduje zastosowanie w różnych etapach planowania projektu, szczególnie w fazie wstępnej, gdzie istotna jest ocena zasobów bez obciążania decyzji o konkretne ceny. Wiele przedsiębiorstw budowlanych i inżynieryjnych korzysta z kosztorysów ślepych, aby lepiej planować przyszłe prace oraz negocjować warunki współpracy z dostawcami. W branży budowlanej, w której zmienna dynamika cen materiałów i robocizny może wpływać na ostateczny koszt projektu, posiadanie takiego kosztorysu pozwala na elastyczność w podejmowaniu decyzji i zarządzaniu budżetem.
Odpowiedzi, które nie wskazują na kosztorys ślepy, bazują na mylnych założeniach dotyczących typu dokumentów kosztorysowych. Kosztorys wstępny, choć istotny w procesie planowania, zawiera zwykle oszacowania cen, co czyni go niewłaściwym w kontekście pytania. Jest to narzędzie pomocne w pierwszych fazach projektu, kiedy cenowe kalkulacje są jeszcze niepełne, ale nie można go określić jako ślepy, ponieważ jego celem jest dostarczenie przybliżonego kosztu wykonania. Z kolei kosztorys ofertowy, który jest używany do przedstawiania propozycji finansowej w odpowiedzi na zapytania ofertowe, również zawiera szczegółowe informacje o cenach i jednostkach, co czyni go niewłaściwym wyborem. Natomiast kosztorys powykonawczy jest dokumentem podsumowującym rzeczywiste wydatki w stosunku do pierwotnych założeń, także zawiera elementy cenowe. Problemy w wyborze niewłaściwych odpowiedzi mogą wynikać z niepełnej znajomości typów kosztorysów oraz ich funkcji w procesie zarządzania projektami, co prowadzi do nieporozumień w interpretacji ich zastosowania.