Galwanizacja to metoda, która wykorzystuje prąd stały do wprowadzenia do tkanek substancji czynnych, które mogą ulegać dysocjacji elektrolitycznej. W praktyce, podczas tego zabiegu, elektrody umieszczane są na skórze, a prąd elektryczny stymuluje transport substancji przez błony komórkowe. Galwanizacja jest szczególnie skuteczna w terapii bólu, stanach zapalnych oraz w leczeniu schorzeń skórnych. Przykładem zastosowania galwanizacji może być wprowadzenie leku przeciwbólowego w przypadku przewlekłych bólów mięśniowych. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi terapii fizykalnej, ważne jest, aby stosować odpowiednie stężenie substancji oraz monitorować reakcje pacjenta, co zapewnia bezpieczeństwo i efektywność zabiegu. Galwanizacja jest również szeroko stosowana w dermatologii, na przykład w leczeniu trądziku, gdzie prąd elektryczny wspomaga penetrację leków miejscowych.
Inne metody, takie jak sonoforeza, brushing czy kawitacja, różnią się zasadniczo od galwanizacji i nie są odpowiednie do wprowadzania substancji aktywnych przy użyciu prądu stałego. Sonoforeza, opierająca się na ultradźwiękach, wykorzystuje wibracje dźwiękowe do zwiększenia przepuszczalności skóry, co jest efektywne w stosowaniu niektórych preparatów, jednak nie angażuje prądu stałego, co czyni ją nieodpowiednią w kontekście dysocjacji elektrolitycznej. Brushing, czyli technika polegająca na mechanicznym masowaniu skóry, nie ma żadnego związku z wprowadzaniem substancji elektrycznie, a jego celem jest jedynie poprawa krążenia i wygładzenie naskórka. Kawitacja z kolei, bazująca na falach ultradźwiękowych, jest stosowana głównie w redukcji tkanki tłuszczowej i cellulitu, a jej działanie nie polega na transporcie substancji aktywnych do tkanek, ale na mechanicznym rozbijaniu komórek tłuszczowych. Dlatego te metody, mimo że mogą być skuteczne w swoich zastosowaniach, nie są odpowiednie do zabiegów, które wymagają wprowadzenia substancji aktywnych z wykorzystaniem prądu stałego.