Garbniki to związki polifenolowe, które mają silne właściwości ściągające oraz przeciwzapalne. Działają poprzez denaturację białek, co prowadzi do ich koagulacji i zmniejszenia wydzielania płynów, co jest szczególnie korzystne w przypadku stanów zapalnych oraz otarć. W praktyce garbniki są wykorzystywane w medycynie naturalnej, na przykład w leczeniu biegunkach, ponieważ mogą zmniejszać przepuszczalność błon śluzowych. Zawarte są w wielu roślinach, takich jak kora dębu, liście herbaty czy owoce borówki. W przemyśle kosmetycznym aplikowane są w produktach przeznaczonych do pielęgnacji skóry tłustej i trądzikowej, gdzie ich działanie ściągające jest szczególnie pożądane. Dodatkowo, garbniki mają również właściwości antyoksydacyjne, co sprawia, że są cenione w suplementacji diety jako składnik wspomagający ochronę organizmu przed stresem oksydacyjnym. Zgodnie z zasadami fitoterapii, odpowiedni dobór surowców roślinnych bogatych w garbniki może przyczynić się do poprawy zdrowia i samopoczucia pacjentów.
Karotenoidy, saponiny i flawonoidy to grupy związków roślinnych, które pełnią różne funkcje biologiczne, lecz nie są one odpowiednie do klasyfikacji jako substancje ściągające i przeciwzapalne. Karotenoidy, takie jak beta-karoten, są znane z działania antyoksydacyjnego oraz korzystnego wpływu na wzrok, ale ich właściwości nie obejmują działania ściągającego. Saponiny, z drugiej strony, wykazują działanie przeciwzapalne oraz immunomodulujące, jednak ich główną cechą jest zdolność do emulgowania lipidów, co czyni je bardziej odpowiednimi w kontekście zdrowia układu sercowo-naczyniowego niż w przypadkach wymagających ściągania. Flawonoidy to z kolei szeroka grupa związków, które często mają działanie przeciwutleniające i przeciwzapalne, ale nie wywierają tak silnego efektu ściągającego jak garbniki. Podczas analizy substancji roślinnych, kluczowe jest zrozumienie ich działania w kontekście konkretnych problemów zdrowotnych. Przykładowo, niepoprawne przypisanie działania ściągającego flawonoidom czy saponinom może prowadzić do błędnych wniosków w terapii i suplementacji, a także do niewłaściwego doboru preparatów, co jest szczególnie istotne w praktykach terapeutycznych, gdzie efekt działania substancji ma kluczowe znaczenie dla skuteczności leczenia.