Zabieg jonoforezy polega na wprowadzaniu substancji czynnych do organizmu za pomocą prądu elektrycznego. W przypadku jonoforezy, kluczowym elementem jest zastosowanie prądu stałego, który umożliwia skuteczne przesyłanie jonów w kierunku odpowiednich elektrod. Prąd stały stabilizuje pole elektryczne, co sprzyja migracji jonów. W praktyce, jonoforeza jest wykorzystywana w fizjoterapii oraz medycynie estetycznej do leczenia stanów zapalnych, bólu mięśni oraz wprowadzenia leków przeciwbólowych lub przeciwzapalnych. Dobre praktyki branżowe zalecają ustalenie odpowiednich parametrów zabiegu, takich jak natężenie prądu oraz czas trwania, aby maksymalnie zwiększyć efektywność terapii. Ponadto, stosowanie prądu stałego w jonoforezie jest zgodne z obowiązującymi normami dotyczącymi bezpieczeństwa i efektywności urządzeń medycznych.
W kontekście jonoforezy niepoprawne jest stosowanie prądów faradycznych, interferencyjnych czy diadynamicznych. Prąd faradyczny charakteryzuje się pulsacyjnym charakterem, co nie sprzyja stabilnej migracji jonów, która jest kluczowa w przypadku jonoforezy. Zastosowanie tego rodzaju prądu mogłoby prowadzić do nieefektywnego wprowadzania substancji czynnych, a w skrajnych przypadkach do podrażnień skóry oraz dyskomfortu pacjenta. Prąd interferencyjny, który wykorzystuje dwa różne prądy, również nie jest odpowiedni dla jonoforezy, ponieważ generuje zmienne pole elektryczne, co negatywnie wpływa na kierunkowość i intensywność transportu jonów. Natomiast prąd diadynamiczny jest stosowany głównie w terapiach bólowych i rehabilitacyjnych, lecz nie zapewnia odpowiednich warunków dla skutecznego wprowadzenia substancji aktywnych. Powszechnym błędem w myśleniu na temat jonoforezy jest przekonanie, iż jakikolwiek rodzaj prądu elektrycznego może być użyty do tego zabiegu. Kluczowym aspektem jest zrozumienie, że tylko prąd stały gwarantuje efektywność oraz bezpieczeństwo zabiegu, co jest zgodne z aktualnymi normami i standardami w dziedzinie elektroterapii.