Promieniowanie podczerwone (IR) jest rodzajem promieniowania elektromagnetycznego, które generuje ciepło, co prowadzi do efektów cieplnych w tkankach biologicznych. Gdy skóra jest na nie narażona, promieniowanie to powoduje rozszerzenie naczyń krwionośnych oraz zwiększenie przepływu krwi, co skutkuje wystąpieniem rumienia. Rumień jest zatem objawem reakcji cieplnej tkanek na promieniowanie podczerwone, co znajduje zastosowanie w terapii ciepłem, na przykład w rehabilitacji. W medycynie fizykalnej wykorzystuje się promieniowanie podczerwone do łagodzenia bólu i stanu zapalnego, przyspieszania gojenia tkanek oraz poprawy krążenia. Przykładowo, lampy na podczerwień są często stosowane w leczeniu kontuzji sportowych oraz do relaksacji mięśni. Zastosowanie promieniowania podczerwonego w tych kontekstach jest zgodne z normami i dobrą praktyką w zakresie medycyny fizykalnej.
Fotochemiczny efekt biologiczny związany jest z oddziaływaniem promieniowania UV i widzialnego ze strukturami chemicznymi w komórkach, co prowadzi do reakcji chemicznych, takich jak synteza witaminy D w skórze. Zachodzi on w wyniku absorpcji energii fotonów, co nie jest typowe dla promieniowania podczerwonego. Wędrujący efekt zazwyczaj odnosi się do zjawisk związanych z migracją komórek, co jest bardziej związane z sygnałami chemicznymi, a nie bezpośrednim działaniem promieniowania. Elektrokinetyczny efekt odnosi się do ruchu cząsteczek w cieczy pod wpływem pola elektrycznego, co jest zupełnie inną kategorią zjawisk. Odpowiedzi te opierają się na mylnych założeniach dotyczących właściwości promieniowania podczerwonego i jego wpływu na organizmy żywe. Kluczowe jest zrozumienie, że promieniowanie podczerwone oddziałuje głównie w sposób cieplny, co odzwierciedla jego rolę w terapiach cieplnych, a nie w zjawiskach fotochemicznych czy migracyjnych. Utrata kontekstu dotyczącego natury promieniowania skutkuje nieprawidłowym wnioskowaniem i błędnym przypisywaniem mu efektów, które są charakterystyczne dla innych rodzajów promieniowania.