Ultrasonografia jest nieinwazyjną techniką obrazowania, która pozwala na uzyskanie szczegółowych informacji na temat struktury i stanu skóry oraz podskórnych tkanek. W kontekście cellulitu, ultrasonografia umożliwia ocenę grubości skóry, ilości tkanki tłuszczowej oraz stopnia zaawansowania zmian. Dzięki tej metodzie można również monitorować procesy metaboliczne w tkankach oraz skuteczność zastosowanych terapii. W praktyce, ultrasonografia stanowi cenne narzędzie w diagnostyce cellulitu, ponieważ pozwala lekarzom na dokładną ocenę odpowiedzi tkanek na różne formy terapii, takie jak masaże, mezoterapia czy zabiegi laserowe. Współczesne standardy w dermatologii sugerują wykorzystanie ultrasonografii do oceny cellulitu jako metody referencyjnej, dzięki czemu lekarze mogą podejmować bardziej świadome decyzje terapeutyczne. Ultradźwięki są również pomocne w analizie mikrokrążenia, co jest istotne dla zrozumienia etiologii cellulitu.
Ewaporymetria jest techniką pomiaru, która służy do oceny utraty wody przez skórę, a nie do badania struktury tkanki czy obecności cellulitu. Choć może dostarczyć informacji na temat stanu nawilżenia skóry, nie jest odpowiednia do analizy zmian morfologicznych, które zachodzą w przypadku cellulitu. W przypadku meksametrii, jest to metoda pomiarowa, która skupia się na ocenie metabolizmu tkanek, ale nie dostarcza jednoznacznych informacji na temat cellulitu jako jednostki chorobowej. Profilometria, z drugiej strony, jest narzędziem do pomiaru nierówności powierzchniowych, które może być użyteczne w ocenie struktury skóry, ale nie ma wystarczającej mocy diagnostycznej, aby w sposób kompleksowy zdiagnozować cellulit. Wiele osób może mylnie sądzić, że te metody są wystarczające do oceny cellulitu, jednak żadna z nich nie oferuje tak kompleksowego obrazu jak ultrasonografia. W praktyce, nieodpowiedni wybór metody diagnostycznej może prowadzić do błędnych wniosków i niewłaściwego leczenia, dlatego tak ważne jest stosowanie zalecanych standardów w diagnostyce dermatologicznej.