Zabieg elektrostymulacji polega na stosowaniu prądów impulsowych, które są wysyłane do mięśni w celu wywołania ich skurczu. Prąd impulsowy charakteryzuje się krótkimi impulsami o różnej częstotliwości i czasie trwania, co pozwala na dostosowanie zabiegu do indywidualnych potrzeb pacjenta. Stosowanie prądu impulsowego w rehabilitacji i terapii bólu ma na celu stymulację mięśni, poprawę ich siły oraz przyspieszenie procesów regeneracyjnych. Na przykład, w fizjoterapii może być wykorzystywany do odbudowy siły po urazach czy operacjach. W praktyce, elektrostymulacja jest powszechnie stosowana w przypadku atrofii mięśni, a także w leczeniu zespołów bólowych, gdzie skurcz mięśniowy może pomóc w redukcji dolegliwości. Zgodnie z wytycznymi międzynarodowych organizacji zajmujących się rehabilitacją, elektrostymulacja prądem impulsowym jest uznawana za skuteczną metodę wspomagającą tradycyjne terapie.
Promieniowanie podczerwone jest wykorzystywane w terapii fizykalnej, jednak nie służy do elektrostymulacji. Jego działanie polega głównie na poprawie ukrwienia tkanek oraz łagodzeniu bólu poprzez głębokie nagrzewanie. W porównaniu do prądu impulsowego, promieniowanie podczerwone nie jest w stanie wywołać skurczu mięśni, co czyni je niewłaściwym wyborem do zabiegów elektrostymulacyjnych. Fale radiowe również mają swoje zastosowanie w terapii, jednak ich działanie opiera się na dostarczeniu energii do tkanek na poziomie molekularnym, co również nie prowadzi do elektrostymulacji mięśni. Prąd stały, z kolei, może być stosowany w niektórych terapiach, jednak nie jest efektywny w kontekście stymulacji mięśniowej, ponieważ nie generuje impulsów, które są niezbędne do wywołania skurczu. Zastosowanie tych metod na pewno nie przyniesie oczekiwanych efektów w kontekście elektrostymulacji, co jest częstym błędem myślowym wśród osób poszukujących pomocy w rehabilitacji. Ważne jest, aby w terapii wykorzystywać metody zgodne z ich przeznaczeniem oraz opierać się na dowodach naukowych dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa.