Rasa perszeron to jeden z najbardziej charakterystycznych przedstawicieli ciężkich koni zimnokrwistych, wywodzący się z Francji. W opisie podkreślono cechy takie jak umaszczenie siwe i kare, mocną, choć elegancką budowę, delikatną głowę z prostym profilem nosa, rozbudowaną, szeroką klatkę piersiową oraz długą, mocną szyję – wszystko to idealnie pasuje do perszerona. Te konie słyną też z krótkiego, prostego grzbietu, długiego, lekko opadającego zadu i bardzo mocnych kończyn z charakterystycznymi szczotkami pęcinowymi. W praktyce perszerony były i są wykorzystywane przede wszystkim w ciężkich pracach zaprzęgowych, rolniczych oraz transporcie, gdzie liczy się siła i wytrzymałość. Bardzo ceni się ich łagodny charakter oraz odporność na trudne warunki pracy. Co ciekawe, w dzisiejszych czasach coraz częściej można spotkać je także w rekreacji i agroturystyce, bo mimo masywnej sylwetki są dość posłuszne i spokojne. W branży hodowlanej uważa się, że perszeron jest dobrym przykładem konia, który łączy funkcjonalność z elegancją – z resztą ten typ budowy i umaszczenia jest wręcz podręcznikowy dla zimnokrwistych ras francuskich. Moim zdaniem warto zapamiętać właśnie te cechy, bo bardzo często wykorzystuje się wiedzę o budowie i przeznaczeniu poszczególnych ras przy doborze koni do konkretnych zadań na gospodarstwach, pokazach czy nawet w hipoterapii.
Zdarza się dosyć często, że przy opisywaniu ras końskich pojawia się spore zamieszanie między cechami budowy a typowymi umaszczeniami lub rejonem pochodzenia. Hucuły to rasa niewielkich, wytrzymałych koników górskich pochodzących z Karpat, głównie maści myszatej, srokatej czy gniadej, ale nie siwej i kary. Ich budowa jest zwarta, ale nie tak masywna, a głowa zwykle jest krótka i szeroka, nie delikatna, z profilu raczej prostym lub lekko garbonosym. Hucuły nie mają charakterystycznych, dużych szczotek pęcinowych. Koń małopolski z kolei to typ lekki, półkrwi, bardziej sportowy lub użytkowy, a nie zimnokrwisty – dominuje u niego szlachetność sylwetki, dłuższe nogi i bardziej subtelny kościec. Z małopolskimi końmi kojarzą się raczej umaszczenia takie jak gniade, kasztanowate czy siwe, ale typowy zad nie jest aż tak masywny ani rozłupany, a kończyny są suche i bardzo wyraźne, bez szczotek. Konik polski natomiast to niewielki koń typu prymitywnego, bardzo odporny, o krótkiej szyi i tułowiu, często myszatej maści z pręgą grzbietową – ale to nie koń zimnokrwisty. Typową pomyłką jest też utożsamianie 'dużej sylwetki' z każdą rasą zimnokrwistą, ale to właśnie perszerony mają zestaw wszystkich wymienionych cech: imponującą masę, siwe i kare umaszczenia, charakterystyczną budowę z szeroką klatką piersiową, mocne kończyny i szczotki pęcinowe – co jest dobrze znane w praktyce hodowlanej i opisane w podręcznikach branżowych. Rozpoznawanie właściwej rasy po cechach budowy to podstawa w pracy każdego hodowcy czy instruktora jeździectwa, bo pozwala dobrać konia do zadania i uniknąć błędów przy prezentacji czy sprzedaży.