Kwalifikacja: ROL.11 - Prowadzenie chowu i inseminacji zwierząt

Sód, potas i wapń to pierwiastki, które pojawiają się praktycznie w każdej rozmowie o składnikach mineralnych, ale warto wiedzieć, że nie są one mikroelementami. W podręcznikach i normach żywieniowych takie jak Instytut Żywności i Żywienia czy rekomendacje WHO wyraźnie rozgranicza się mikroelementy (pierwiastki śladowe) od makroelementów. Sód, potas i wapń to klasyczne makroelementy, czyli pierwiastki, których organizm potrzebuje w stosunkowo dużych ilościach – nawet po kilka gramów dziennie. Sód odpowiada za gospodarkę wodno-elektrolitową, potas za przewodnictwo nerwowe i pracę mięśni, a wapń za budowę kości i krzepnięcie krwi. Z mojego doświadczenia wynika, że ludzie mylą te pojęcia, bo wszystkie te pierwiastki są ważne i obecne w codziennej diecie, ale różni je ilość, w jakiej muszą być dostarczane. Mikroelementy jak cynk, miedź, żelazo czy selen są potrzebne w śladowych ilościach – rzędu miligramów lub nawet mikrogramów na dobę – i ich niedobory czy nadmiary są trudniejsze do zauważenia, ale równie groźne. Dobrym przykładem typowego błędu myślowego jest założenie, że to co jest ważne ilościowo w diecie, automatycznie jest mikroelementem. To nieprawda – makroelementy są potrzebne w dużych ilościach, mikroelementy w bardzo małych, ale oba rodzaje są niezbędne. Niestety, zbyt częste uproszczenia w materiałach popularnonaukowych powodują, że wiele osób nie odróżnia tych pojęć, co może prowadzić do błędów w bilansowaniu diety czy analizie składu żywności. Praktyka pokazuje, że umiejętność właściwego rozróżnienia tych dwóch grup pierwiastków to podstawa w pracy każdego technika żywienia, dietetyka albo pracownika branży spożywczej.