Kukurydza i ziemniaki to rośliny, które charakteryzują się dużą zdolnością do fermentacji, co czyni je idealnymi do procesów kiszenia. Kiszenie to metoda konserwacji żywności, która polega na fermentacji mlekowej, co prowadzi do powstawania kwasu mlekowego, który działa jako naturalny konserwant. Kukurydza, bogata w skrobię, i ziemniaki, zawierające znaczne ilości skrobi i błonnika, są doskonałymi surowcami do produkcji kiszonek. Przykładem zastosowania tych roślin jest produkcja kiszonej kapusty na bazie kukurydzy, która jest popularna w wielu krajach. Standardy dotyczące kiszenia roślin często obejmują kontrolę pH, co wpływa na jakość i bezpieczeństwo końcowego produktu. Dobre praktyki w zakresie fermentacji zalecają również monitorowanie temperatury, aby optymalizować proces fermentacji, co przyczynia się do uzyskania wysokiej jakości kiszonek.
Wybór lucerny i żyta, łubinu i seradeli, czy soi i wyki jako roślin łatwo kiszących się jest nietrafiony z kilku powodów. Lucerna jest rośliną motylkowatą, najczęściej stosowaną jako pasza, a jej skład chemiczny, na który składają się głównie białka i włókna, nie sprzyja procesowi kiszenia. Proces fermentacji wymaga odpowiedniej ilości cukrów prostych, które lucerna posiada w ograniczonej ilości. Żyto także jest rzadko kiszone, ponieważ jego ziarna są stosunkowo suche i mało fermentowalne. Podobnie łubin i seradela, mimo że są wartościowymi roślinami białkowymi, nie mają odpowiedniego profilu chemicznego do skutecznej fermentacji. Soja i wyka, choć stosowane w diecie, również nie są typowymi roślinami kiszonymi. Typowe błędy w rozumieniu procesu kiszenia często wynikają z mylenia pasz zielonych z produktami łatwo fermentującymi. Ostatecznie, zrozumienie, które rośliny nadają się do kiszenia, opiera się na ich składzie chemicznym oraz właściwościach, które ułatwiają fermentację, co w przypadku wymienionych roślin nie jest spełnione.