Konie gorącokrwiste są najbardziej przystosowane do użytkowania wierzchowego ze względu na swoje cechy fizyczne oraz temperament. Ich budowa ciała, w tym smuklejsza sylwetka i większa wydolność, sprawiają, że są idealne do sportów jeździeckich oraz rekreacyjnej jazdy. Konie te charakteryzują się dużą szybkością i zwinnością, co jest kluczowe w dyscyplinach takich jak skoki przez przeszkody, ujeżdżenie czy wyścigi. W praktyce, gorącokrwiste rasy, takie jak koń arabsky czy pełnej krwi angielskiej, są cenione za swoje zdolności do nauki i reagowanie na polecenia jeźdźca. Dobre praktyki w użytkowaniu tych koni obejmują odpowiednie szkolenie, które uwzględnia ich wysoki poziom energii i potrzebę aktywności fizycznej. W związku z tym, należy pamiętać o zapewnieniu im odpowiedniej dawki ruchu i bodźców, aby mogły w pełni wykorzystać swoje możliwości.
Wybór koni prymitywnych, jucznych czy zimnokrwistych jako najbardziej odpowiednich do użytkowania wierzchowego oparty jest na błędnych założeniach dotyczących ich cech charakterystycznych oraz przeznaczenia. Konie prymitywne, takie jak mustangi czy koniki polskie, choć mogą być wytrzymałe, nie są przystosowane do intensywnego użytkowania wierzchowego w porównaniu do ras gorącokrwystych. Często cechują się one mniejszą dynamiką i brakiem chęci do współpracy z jeźdźcem. Z kolei konie juczne, które są hodowane głównie do transportu ładunków, charakteryzują się dużą siłą, ale nie posiadają odpowiednich cech, takich jak szybkość i zwinność, które są niezbędne w sporcie jeździeckim. Ostatecznie, konie zimnokrwiste, pomimo ich imponującej budowy i siły, są zazwyczaj mniej zwinne i bardziej stonowane, co czyni je mniej odpowiednimi do dyscyplin wymagających wysokiej mobilności. Błędne jest utożsamianie tych ras z cechami gorącokrwistych koni, co prowadzi do nieodpowiednich wyborów w kontekście użytkowania. Kluczowe jest zrozumienie, że każda rasa jest dostosowana do określonych warunków i potrzeb, a odpowiedni wybór konia powinien bazować na jego specyfikacji oraz przeznaczeniu.