Dodatek mocznika do dawki pokarmowej jest szeroko stosowany w żywieniu bydła, szczególnie w kontekście produkcji mleka oraz mięsa. Mocznik, będący źródłem azotu, jest wykorzystywany do poprawy jakości paszy, co przyczynia się do lepszego wykorzystania białka przez zwierzęta. Zastosowanie mocznika w gospodarstwach hodowlanych pozwala na zwiększenie efektywności żywienia, ponieważ umożliwia uzupełnienie niedoboru białka w paszach objętościowych, takich jak siano czy kiszonki. Przykładowo, w przypadku bydła mlecznego, dodatek mocznika może wspierać produkcję mleka, zwiększając wydajność laktacyjną oraz jakość mleka, co jest zgodne z zaleceniami specjalistów żywienia zwierząt. Ważne jest, aby stosować mocznik w odpowiednich dawkach, aby uniknąć problemów z toksycznością. Dobre praktyki w żywieniu bydła zalecają również monitorowanie poziomu mocznika w moczu, co pozwala na ocenę efektywności metabolizmu azotu w organizmie zwierzęcia.
Stosowanie mocznika w żywieniu świń, indyków czy koni jest niewłaściwe i może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych. Świnie mają inną fizjologię trawienia białka i nie są w stanie efektywnie wykorzystać mocznika jako źródła azotu. Ich dieta powinna być oparta na pełnowartościowych białkach, takich jak soja czy śruty rzepakowe, które dostarczają aminokwasów niezbędnych do prawidłowego wzrostu i rozwoju. W przypadku indyków, podobnie jak u świń, dodatek mocznika może prowadzić do zaburzeń metabolicznych oraz obniżenia jakości mięsa. Koni z kolei, będących zwierzętami roślinożernymi, nie są przystosowane do trawienia mocznika, a jego podawanie może skutkować kolką lub innymi problemami trawiennymi. Dobrą praktyką jest unikanie wprowadzania do diety tych zwierząt substancji, które nie są zgodne z ich naturalnym sposobem odżywiania. Kluczowe jest, aby zapewnić im odpowiednie proporcje składników odżywczych, dostosowane do ich potrzeb, bowiem nieprawidłowe żywienie może prowadzić do obniżenia wydajności produkcji oraz wzrostu ryzyka chorób.