Kwalifikacja: ROL.11 - Prowadzenie chowu i inseminacji zwierząt

Stosowanie mocznika w żywieniu zwierząt to temat, który często budzi kontrowersje i sporo nieporozumień, zwłaszcza, gdy chodzi o różne gatunki. Wiele osób myśli, że skoro mocznik jest źródłem azotu, to można go używać zamiennie w diecie różnych zwierząt gospodarskich. To jednak nie jest takie proste. Konie, świnie i indyki mają zupełnie inny układ trawienny niż bydło, przede wszystkim brak im żwacza z bogatą mikroflorą, która jest niezbędna do efektywnego rozkładu mocznika i przetworzenia go na białko mikrobiologiczne. U koni już bardzo niewielkie ilości mocznika mogą prowadzić do poważnych zaburzeń metabolicznych, a nawet zatruć – ich przewód pokarmowy nie jest przystosowany do radzenia sobie z takim związkiem. Podobnie u świń, które są zwierzętami jednokomorowego żołądka – tu mocznik praktycznie natychmiast się wchłania, zanim zdąży być wykorzystany przez mikroorganizmy, co grozi ostrym zatruciem amoniakiem. U drobiu, w tym indyków, sytuacja jest jeszcze bardziej ryzykowna, bo ich metabolizm jest bardzo wrażliwy na wszelkie zmiany składu azotu w paszy i nawet niewielki dodatek mocznika może być śmiertelny. Częstym błędem jest myślenie, że nowoczesne technologie żywieniowe pozwalają zastępować białko paszowe wszędzie, gdzie się da, ale tu trzeba pamiętać o biologicznych ograniczeniach organizmu każdego gatunku. Praktyka i wytyczne weterynaryjne jednoznacznie odradzają stosowanie mocznika w żywieniu innych zwierząt niż przeżuwacze. Także, z mojego doświadczenia, najlepiej trzymać się sprawdzonych standardów i nie ryzykować eksperymentów, które mogą skończyć się poważnym problemem zdrowotnym w stadzie.