Kwalifikacja: ROL.11 - Prowadzenie chowu i inseminacji zwierząt

Wiele osób przy układaniu dawki pokarmowej dla bydła na początku bierze pod uwagę pasze treściwe albo od razu skupia się na związkach mineralnych. To dość częsty błąd, zwłaszcza u osób, które nie mają jeszcze dużego doświadczenia w praktycznym bilansowaniu żywienia. Pasze treściwe, takie jak śruty czy zboża, są bardzo ważne dla dużej produkcji mleka, ale ich ilość i rodzaj powinny być dobierane dopiero po ustaleniu, ile bydło zje pasz objętościowych – tych soczystych i suchych. Jeśli zaczniemy od treściwych, łatwo można przedawkować energię na początku, a wtedy bilans całej dawki się rozjeżdża. Związki mineralne, z kolei, są kluczowym elementem, ale korektę mineralną robi się dopiero na końcu, gdy już wiadomo, ile podstawowych składników jest w paszach objętościowych i treściwych – dzięki temu nie ma ryzyka niedoborów ani kosztownych nadmiarów. Pasze objętościowe suche, jak siano, są ważne jako źródło struktury dla żwacza, ale mają niższą zawartość energii niż kiszonki czy zielonki i nie są bazą, tylko uzupełnieniem dawki. Planując od nich, łatwo zapomnieć o ogromnej roli soczystych pasz, które dostarczają bydłu większości składników pokarmowych. Moim zdaniem, takie myślenie bierze się z przekładania uproszczonych schematów z podręczników lub ze złych nawyków utrwalonych jeszcze z czasów, gdy pasze soczyste były trudno dostępne. W nowoczesnej produkcji żywca i mleka, zwłaszcza przy obecnych standardach i zaleceniach, zaczynamy od tego, co najważniejsze i najobfitsze w dawce, czyli właśnie od pasz objętościowych soczystych. Wszystko inne dopasowuje się dopiero potem, żeby uniknąć błędów w bilansie i niepotrzebnych kosztów.