Kwalifikacja: ROL.11 - Prowadzenie chowu i inseminacji zwierząt

Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że gospodarstwo z największą liczbą zwierząt, czyli np. to z kurczętami (I), czy z krowami (II), będzie miało największe obowiązki środowiskowe, ale to dosyć mylące podejście. W rolnictwie nie liczy się po prostu liczba sztuk zwierząt, tylko tzw. jednostki przeliczeniowe DJP – czyli standardowy sposób wyrażania obsady zwierząt pod kątem ich wpływu na środowisko. Często spotykam się z takim błędem, że ktoś widzi kilka tysięcy kurcząt i myśli, że już „przesadzili z ilością”, a tu współczynnik DJP dla brojlerów jest śmiesznie mały (0,0036), więc nawet 16 000 sztuk to tylko 57,6 DJP – poniżej progu. To samo z krowami: 45 sztuk x 1,2 DJP to 54 DJP – znowu za mało jak na obowiązek planu nawożenia azotem. Bydło opasowe w gospodarstwie IV też nie przekracza progu: 155 x 0,36 daje 55,8 DJP. Tylko trzoda chlewna, czyli tuczniki w gospodarstwie III, po przeliczeniu przekraczają ten magiczny próg 60 DJP (67,2 DJP). Typowy błąd to sugerowanie się liczbą zwierząt bez analizy współczynników DJP – a przecież są one ustalone właśnie po to, żeby lepiej oddać rzeczywisty ładunek biogenny produkowany przez różne gatunki. Branża idzie mocno w stronę ochrony środowiska, więc znajomość tych przeliczników i obowiązków z nich wynikających jest kluczowa w nowoczesnym rolnictwie. Plan nawożenia azotem to nie jest czysta biurokracja – to też narzędzie optymalizacji produkcji i ochrony zasobów naturalnych. Warto na to patrzeć właśnie przez pryzmat praktyki i standardów, a nie tylko sztywnych wymagań prawnych.