Kwalifikacja: ROL.11 - Prowadzenie chowu i inseminacji zwierząt

Wiele osób sądzi, że podstawą diety konia powinno być ziarno owsa, bo koń to w końcu zwierzę użytkowe, które potrzebuje energii do pracy. To jednak częsty błąd. Owszem, owies jest cennym składnikiem paszy treściwej, szczególnie dla koni pracujących intensywnie, ale nie może być bazą diety – podawany w nadmiarze prowadzi do kwasicy, ochwatu czy nawet wrzodów żołądka. Ziarno jest dodatkiem energetycznym, nie rdzeniem żywienia. Podobnie z sianem z koniczyny – teoretycznie brzmi dobrze, bo ma sporo białka, jednak praktyka pokazuje, że nadmiar białka z koniczyny obciąża nerki i sprzyja problemom z układem moczowym, a także może prowadzić do rozluźnienia kału. Koniczyna, zwłaszcza ta późno koszona lub zanieczyszczona grzybami, bywa także przyczyną alergii i zaburzeń trawiennych. Jeśli chodzi o marchew pastewną, to świetny smakołyk i źródło witamin, ale traktuje się ją raczej jako dodatek, nagrodę czy urozmaicenie, a nie coś, co powinno stanowić trzon żywienia. W rzeczywistości koń potrzebuje dużo włókna, żeby jego układ pokarmowy prawidłowo pracował – to wynika z budowy przewodu pokarmowego, który przystosowany jest do trawienia dużych ilości włóknistych roślin. Również zalecenia branżowe, zarówno krajowe, jak i światowe (np. NRC 2007), jasno mówią o konieczności zapewnienia stałego dostępu do siana jako podstawowej paszy objętościowej. Z mojego doświadczenia wynika, że kiedy bazą żywienia jest coś innego niż siano łąkowe, prędzej czy później pojawiają się kłopoty zdrowotne – i to zarówno u źrebiąt, jak i dorosłych koni. Warto też wiedzieć, że siano łąkowe, ze względu na swoją strukturę i skład, ogranicza nudę w stajni, zespół stereotypii i inne zaburzenia behawioralne, które pojawiają się, gdy koń nie ma co żuć przez dużą część dnia. To dlatego prawidłowa odpowiedź zawsze będzie wskazywała na siano łąkowe jako bazę, a wszystko inne traktujemy wyłącznie pomocniczo.