Kwalifikacja: ROL.11 - Prowadzenie chowu i inseminacji zwierząt

W żywieniu bydła łatwo się pomylić, bo na rynku jest sporo różnych dodatków mineralnych i nie zawsze od razu wiadomo, do czego służą. Melasa bywa czasem postrzegana jako uniwersalny dodatek, ale jej główną rolą jest dostarczanie energii w postaci łatwo przyswajalnych cukrów. W praktyce stosuje się ją dla poprawy smakowitości i zwiększenia pobrania pasz, ale z wapniem ma bardzo mało wspólnego i raczej nie rozwiąże problemów z niedoborem tego pierwiastka. Z kolei sól pastewna rzeczywiście jest potrzebna w żywieniu bydła, bo krowy mają duże zapotrzebowanie na sód i chlor, ale jej głównym zadaniem jest uzupełnianie tych właśnie składników mineralnych, a nie wapnia. W branżowych zaleceniach wyraźnie się o tym pisze – sól pastewna to podstawa, ale w innym kontekście niż wapń. Mocznik pastewny to już całkiem inna bajka – to źródło niebiałkowego azotu, stosowane przy uzupełnianiu białka ogólnego w dawkach opartych głównie na kiszonce i sianie. Mocznik pomaga poprawić wykorzystanie pasz ubogich w białko, ale absolutnie nie jest dodatkiem mineralnym i nie nadaje się do uzupełniania wapnia. Częsty błąd polega na wrzucaniu wszystkich dodatków do jednego worka, tymczasem każdy z nich spełnia konkretną rolę. Wapnia nie da się skutecznie uzupełnić ani melasą, ani solą, ani mocznikiem. Standardy żywieniowe i doświadczenie praktyków jednoznacznie wskazują, że to właśnie kreda pastewna jest rekomendowana, jeśli chodzi o niedobory wapnia – to takie podstawowe abecadło żywienia bydła, które warto mieć w małym palcu, żeby nie popełnić kosztownych błędów w żywieniu stada.