Kwalifikacja: ROL.11 - Prowadzenie chowu i inseminacji zwierząt

Wybór innych ras niż wrzosówka często wynika z mylenia typów runa albo skupiania się na popularności danej odmiany, a nie na ich konkretnych cechach użytkowych. Texel i suffolk to przede wszystkim rasy mięsne, bardzo szeroko wykorzystywane w intensywnych systemach produkcji, ale ich wełna nie ma tych właściwości, jakie są potrzebne do wyrobu kożuchów – jest raczej krótka, szorstka i mało przydatna w przemyśle odzieżowym. Moim zdaniem wiele osób sądzi, że skoro texel i suffolk to rasy nowoczesne i popularne, ich wełna jest uniwersalna – a to nieprawda. Merynos polski natomiast słynie z niezwykle cienkiej i delikatnej wełny, która jest wręcz wzorcowa do produkcji wysokogatunkowych tkanin, np. na garnitury czy bieliznę termoaktywną, ale absolutnie nie sprawdza się, gdy chodzi o właściwości futrzarskie czy kożuchowe. Typowo kożuchowy układ frakcji włosa, czyli ta specyficzna mieszanka puchu, włosa okrywowego i martwego, jest domeną ras prymitywnych, takich jak właśnie wrzosówka. Jeśli chodzi o błędy myślowe, to często utożsamia się jakość wełny wyłącznie z jej delikatnością, zapominając, że nie każda produkcja potrzebuje najcieńszego surowca – wręcz przeciwnie, kożuchy wymagają runa o strukturze mieszanej, zapewniającej zarówno izolację, jak i trwałość. Dobrą praktyką w branży futrzarskiej oraz garbarskiej jest wybieranie takich ras, których runo spełnia bardzo konkretne wymagania technologiczne, a wrzosówka jest tutaj praktycznie bezkonkurencyjna na rynku polskim. Rasy mięsne czy merynosy nie mają tych cech i nie dają surowca o typowo kożuchowym charakterze.