Kwalifikacja: ROL.11 - Prowadzenie chowu i inseminacji zwierząt

W fermentacji kiszonek z kukurydzy bez użycia inokulantów często pojawiają się nieporozumienia dotyczące optymalnych proporcji kwasów. Jeśli chodzi o stosunek kwasu mlekowego do octowego, zbyt niski, na przykład 2:1 czy nawet 1:1, świadczy o tym, że proces fermentacji przebiegał z udziałem większej ilości bakterii heterofermentatywnych, które produkują więcej kwasu octowego. Taki wynik oznacza kiszonkę o wyraźnym, ostrym, czasem nawet nieprzyjemnym zapachu, mniejszej smakowitości i niższej wartości energetycznej. Zdarza się, że ktoś myli te proporcje, bo kwas octowy daje odporność na rozwój drobnoustrojów tlenowych, ale jego nadmiar psuje smak i obniża pobranie paszy przez bydło. Natomiast stosunek 1:3, gdzie kwasu octowego byłoby znacznie więcej niż mlekowego, właściwie nie powinien mieć miejsca w dobrej kiszonce z kukurydzy – taki wynik to typowy objaw fermentacji gnilnej lub działania niepożądanych drobnoustrojów. Częstą pułapką jest też sądzenie, że im więcej kwasu octowego, tym lepsza ochrona kiszonki, ale to nieprawda – ważne jest zachowanie równowagi. Praktyka pokazuje, że najlepsza stabilność, akceptacja smakowa i wartości odżywcze są przy stosunku zbliżonym do 3:1 na korzyść kwasu mlekowego. Warto więc opierać się na sprawdzonych źródłach i doświadczeniu gospodarstw, które od lat produkują dobre kiszonki, zamiast na obiegowych opiniach czy nieprecyzyjnych źródłach internetowych. Właściwe przygotowanie i dbałość o higienę na każdym etapie zakiszania to klucz do uzyskania optymalnego stosunku kwasów, a przez to wysokiej jakości kiszonki.