Odpowiedź puławska jest słuszna, ponieważ w krzyżowaniu towarowym świń z rasą wielką białą polską należy unikać stosowania nasienia knurów rasy puławskiej. Rasa ta jest znana z wysokiej zawartości tłuszczu w mięsie oraz mniej korzystnych cech przyrostowych w porównaniu do innych ras. Użycie nasienia knurów puławskich w krzyżowaniu może prowadzić do zmniejszenia wydajności produkcyjnej oraz obniżenia jakości mięsa, co jest niepożądane w hodowli komercyjnej. Dobrą praktyką w hodowli świń jest dążenie do uzyskania jak najlepszych cech użytkowych, a w przypadku wielkiej białej polskiej preferowane są inne rasy, które lepiej uzupełniają te cechy, takie jak duroc czy pietrain. Zastosowanie odpowiednich ras knurów w krzyżowaniu przyczynia się do maksymalizacji efektywności produkcji oraz jakości surowca mięsnego, co jest kluczowe w branży mięsnej.
Zastosowanie nasienia knurów rasy pietrain, duroc czy hampshire, choć może wydawać się atrakcyjne, nie jest optymalnym rozwiązaniem w przypadku wielkiej białej polskiej. Rasa pietrain, znana z dużej ilości mięsa, może wydawać się korzystna, jednak jej cechy genetyczne mogą prowadzić do nadmiernego spadku tłuszczu mięśniowego, co wpływa na smak i jakość końcowego produktu. Ponadto, krzyżowanie z rasą duroc, która ma tendencję do produkcji mięsa o wyższej wartości rzeźnej, nie zawsze jest najlepszym podejściem, gdyż może prowadzić do nieprzewidywalnych rezultatów genetycznych. Rasa hampshire, choć również ceniona w hodowli, jest w dużej mierze zbliżona pod względem właściwości do innych ras i w połączeniu z wielką białą polską może nie przynieść oczekiwanych rezultatów. W hodowli komercyjnej kluczowe jest dobieranie ras w taki sposób, aby maksymalizować pozytywne cechy i minimalizować negatywne efekty, a stosowanie ras, które nie są kompatybilne z cechami loch rasy wielka biała polska, może prowadzić do obniżenia wydajności produkcji i jakości mięsa. W związku z tym właściwe zrozumienie genetyki i doboru ras w hodowli jest kluczowe dla osiągnięcia sukcesu w branży mięsnej.