Kwalifikacja: ROL.11 - Prowadzenie chowu i inseminacji zwierząt

Często, gdy myślimy o surowcach na kiszonki, pojawia się pokusa, żeby wrzucać wszystko, co zielone lub bogate w białko – jak lucerna, wyka, bobik czy łubin. To jednak spory błąd, bo nie każdy materiał roślinny równie dobrze się kisi. Rośliny motylkowe, takie jak lucerna, wyka czy bobik, mają wysoką zawartość białka, ale niską ilość łatwo fermentujących cukrów i silne właściwości buforujące (wysoka zawartość związków azotowych podnosi pH). To powoduje, że proces zakiszania przebiega wolniej, a ryzyko psucia się zakiszonej masy rośnie. W praktyce, kiszonka z takich roślin często wymaga dodatku melasy lub kukurydzy, żeby fermentacja przebiegła prawidłowo. Podobnie jest z seradelą i koniczyną czerwoną – choć są wartościowe w żywieniu, to same nie należą do surowców łatwo zakiszających się. Kukurydza jest wyjątkiem, bo zawiera dużo cukrów i jest wzorcem do kiszenia, ale już w towarzystwie roślin wysokobiałkowych jej zalety mogą nie wystarczyć. Typowym błędem jest też przekonanie, że każda zielonka lub pasza objętościowa nadaje się do kiszenia bez przygotowania – niestety, nie uwzględnia się wtedy potrzeb bakterii kwasu mlekowego. To właśnie dlatego w praktyce rolniczej do łatwego i bezpiecznego kiszenia dobiera się materiały takie jak kukurydza, wysłodki melasowane albo ziemniaki parowane – mają odpowiedni profil cukrów i nie stwarzają problemów podczas fermentacji. Warto pamiętać, że nie każda pasza się zakisi równie dobrze – i to nie tylko kwestia teorii, ale przede wszystkim efektów w silosie i na stole paszowym.