Ziemniaki są paszą o najniższej zawartości białka w 1 kg w porównaniu do innych wymienionych surowców. Zawartość białka w ziemniakach wynosi około 1-2%, co czyni je bardziej skrobiowymi niż białkowymi źródłami paszy. Ziemniaki są bogate w węglowodany, co sprawia, że są doskonałym źródłem energii dla zwierząt. Przykłady zastosowania ziemniaków w paszach obejmują ich stosowanie jako dodatek energetyczny w mieszankach paszowych dla trzody chlewnej oraz bydła. Ziemniaki, jako pasza, powinny być odpowiednio przygotowane, co zmniejsza ryzyko wystąpienia substancji antyodżywczych. W praktyce, należy je gotować lub fermentować, co zwiększa ich strawność oraz przyswajalność składników odżywczych. Zgodnie z dobrymi praktykami żywienia zwierząt, należy starannie monitorować udział ziemniaków w diecie, aby zapewnić odpowiednią równowagę składników odżywczych oraz zapobiec nadmiernemu spożyciu skrobi. Całkowite zrozumienie wartości odżywczej ziemniaków oraz ich roli w dietach zwierzęcych jest kluczowe dla zdrowia i wydajności zwierząt hodowlanych.
Otręby, siano i zielonka są paszami, które posiadają wyższą zawartość białka w porównaniu do ziemniaków, co prowadzi do nieporozumień w zakresie ich wartości odżywczej. Otręby, jako produkt uboczny przemysłu zbożowego, mają typową zawartość białka wynoszącą 12-15%. Są cennym źródłem błonnika oraz składników mineralnych, ale ich zastosowanie jako paszy powinno być oszacowane w kontekście diety całkowitej. Siano, będące suszoną trawą, również wykazuje zawartość białka w granicach 8-12%, co czyni je alternatywą dla białkowych komponentów w diecie zwierząt, szczególnie przeżuwaczy. Zielonka, z kolei, jako świeża pasza, ma wysoką zawartość białka, która może sięgać 15% w zależności od gatunku rośliny i fazy wzrostu. Często mylenie tych pasz z ziemniakami wynika z ich różnorodnego zastosowania w żywieniu zwierząt. Kluczowym błędem jest założenie, że wszystkie pasze dla zwierząt są równoważne pod względem jakości białka. Ważne jest, aby prowadzić analizy składników odżywczych pasz, aby dostosować diety zwierząt do ich specyficznych potrzeb. Niezrozumienie różnic w zawartości białka może prowadzić do niedoborów lub nadmiarów określonych składników, co z kolei wpływa na zdrowie i wydajność produkcyjną zwierząt.