Selekcja to proces, który polega na wybieraniu osobników do rozrodu, które wykazują pożądane cechy w obrębie danej rasy lub gatunku. W kontekście hodowli zwierząt, selekcja opiera się na ocenie wartości użytkowej, co oznacza, że hodowcy podejmują decyzje na podstawie konkretnych kryteriów, takich jak wydajność produkcyjna, odporność na choroby, temperament czy cechy fizyczne. Dobrym przykładem jest hodowla bydła mlecznego, gdzie selekcjonuje się osobniki o wysokiej wydajności mlecznej, co ma na celu poprawę całej stada. W praktyce selekcja może przybierać różne formy, takie jak selekcja fenotypowa, genotypowa, czy molekularna, a jej celem jest maksymalizacja wartości genetycznej populacji. Standardy w hodowli zwierząt często zalecają stosowanie programów selekcyjnych, które uwzględniają zarówno aspekty genetyczne, jak i środowiskowe, aby zapewnić długoterminowy rozwój i zrównoważony postęp genetyczny.
Eksterier odnosi się do zewnętrznych cech budowy ciała zwierząt, takich jak proporcje, kształt i ogólny wygląd. Choć eksterier ma istotne znaczenie w hodowli, to nie jest metodą selekcji. Zwierzęta mogą być atrakcyjne pod względem eksterieru, ale niekoniecznie muszą posiadać pożądane cechy użytkowe. Na przykład, zwierzęta o doskonałym eksterierze mogą mieć niską wydajność w produkcji mleka lub mięsa, co czyni je mniej wartościowymi w praktycznym użytku. W kontekście hodowli, brakowanie to proces eliminacji zwierząt, które nie spełniają określonych norm lub standardów, ale również nie jest to selekcja. Brakowanie może być stosowane do usuwania osobników chorych lub o niskiej wydajności, jednak nie ma na celu wyboru tych z pożądanymi cechami do rozrodu. Heterozja to zjawisko polegające na przewadze cech osobników krzyżujących się, które mogą wykazywać lepsze właściwości użytkowe, ale także nie jest to metoda selekcji. Właściwe zrozumienie tych koncepcji jest kluczowe, aby unikać mylnych interpretacji i skuteczniej podejmować decyzje w zakresie hodowli zwierząt.