Tusza, jako zasadniczy surowiec rzeźny, odnosi się do całej masy mięsa uzyskiwanej z uboju zwierzęcia rzeźnego. Jest to kluczowy element w przemyśle mięsnym, ponieważ to właśnie tusza jest podstawowym surowcem do dalszej obróbki, przetwarzania oraz dystrybucji produktów mięsnych. Przykładem zastosowania tuszy jest produkcja różnych rodzajów wędlin, kiełbas, a także sprzedaż mięsa świeżego w sklepach spożywczych. Przemysł mięsny kieruje się szczególnymi standardami, takimi jak HACCP, które zapewniają bezpieczeństwo żywności oraz jakość produktów. W procesie produkcyjnym kluczowe jest odpowiednie klasyfikowanie tuszy, które pozwala na określenie jej jakości oraz ceny rynkowej. Klasyfikacja opiera się na różnych kryteriach, takich jak zawartość tłuszczu, struktura mięśni oraz wiek zwierzęcia. Właściwe zarządzanie tuszą jest niezbędne do osiągnięcia wysokiej efektywności produkcji i zaspokojenia potrzeb konsumentów.
Krew, skóra i podroby, choć są ważnymi elementami przemysłu rzeźnego, nie są klasyfikowane jako zasadnicze surowce rzeźne. Krew, będąca produktem ubocznym uboju, najczęściej wykorzystuje się do produkcji pasz lub jako składnik niektórych przetworów. Jej rola w kontekście surowców rzeźnych jest marginalna, a wiele krajów wprowadza procedury dotyczące jej utylizacji z uwagi na kwestie sanitarno-epidemiologiczne. Skóra, chociaż może być wykorzystana do produkcji skór i wyrobów skórzanych, nie jest uważana za surowiec mięso, a raczej za produkt wtórny, który wymaga specjalnych procesów obróbczych, aby mogła być użyteczna w przemyśle. Podroby, takie jak wątroba czy serca, również są produktami ubocznymi, które mogą być wykorzystywane w kuchni, ale nie stanowią one głównego surowca rzeźnego. Dla wielu osób w branży może zaistnieć mylna koncepcja, że wszystkie części zwierzęcia mają równą wartość, co nie jest zgodne z rzeczywistością rynku mięsnego, gdzie tusza jest kluczowym elementem dla dalszej produkcji.