Elektrokardiografia (EKG) jest kluczowym badaniem, które pozwala na ocenę aktywności elektrycznej serca poprzez graficzny zapis zmian potencjałów elektrycznych podczas depolaryzacji i repolaryzacji komórek mięśnia sercowego. Skrót EKG pochodzi od niemieckiego „Elektrokardiogramm”. EKG odgrywa znaczącą rolę w diagnostyce chorób sercowo-naczyniowych, takich jak choroba wieńcowa, arytmie, oraz w ocenie stanu pacjentów po zawałach serca. Badanie to jest przeprowadzane za pomocą elektrod umieszczonych na skórze pacjenta, które rejestrują elektryczne impulsy serca. Praktyczne zastosowanie EKG obejmuje monitorowanie pacjentów w szpitalach, a także w przypadku osób z ryzykiem wystąpienia chorób serca. Zgodnie z wytycznymi Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego, EKG powinno być wykonywane rutynowo w przypadku pacjentów z objawami kardiologicznymi, co stanowi standard praktyki w diagnostyce medycznej.
Elektroencefalografia (EEG), kardiotokografia (KTG) oraz elektromiografia (EMG) to różne techniki diagnostyczne, które są często mylone z elektrokardiografią (EKG) z uwagi na podobieństwa w nazwach oraz w metodach rejestracji biologicznych sygnałów elektrycznych. EEG, które jest badaniem aktywności elektrycznej mózgu, stosuje się w neurologii do diagnozowania zaburzeń takich jak epilepsja czy zaburzenia snu. KTG to z kolei monitorowanie akcji serca płodu oraz skurczów macicy, co jest kluczowe w ginekologii i położnictwie, zwłaszcza podczas porodu. EMG natomiast służy do oceny aktywności elektrycznej mięśni szkieletowych, co jest istotne w diagnostyce chorób neuromuskularnych. Wybór niewłaściwej odpowiedzi może wynikać z powierzchownego zrozumienia funkcji tych badań oraz ich zastosowań klinicznych. Dokładne zrozumienie podstawowych różnic i przeznaczenia tych metod diagnostycznych jest kluczowe w praktyce medycznej, co pozwala na unikanie nieporozumień oraz zapewnienie pacjentom odpowiedniej opieki. Dlatego warto zgłębić temat elektrokardiografii i zrozumieć jej znaczenie w kontekście chorób serca, aby właściwie interpretować wyniki i podejmować odpowiednie decyzje kliniczne.