Odpowiedź, że należy całość potraktować jak SRM, jest poprawna z punktu widzenia standardów zarządzania materiałami w kontekście ryzyka biologicznego. SRM, czyli materiał o wysokim ryzyku, wymaga szczególnego traktowania, aby zapewnić bezpieczeństwo w trakcie jego obróbki. Kontakt materiału kategorii 3 z SRM oznacza, że istnieje potencjalne ryzyko zakażenia lub kontaminacji. W praktyce, należy więc zaklasyfikować cały materiał jako SRM, aby wdrożyć odpowiednie procedury bezpieczeństwa, takie jak dezynfekcja oraz odpowiednia segregacja. Przykładowo, w laboratoriach zajmujących się mikrobiologią, każdy materiał, który miał styczność z patogenami, powinien być traktowany zgodnie z procedurami dla SRM, co obejmuje używanie odpowiednich środków ochrony osobistej oraz poddawanie materiałów odpowiednim procesom dekontaminacyjnym. Takie podejście jest zgodne z wytycznymi WHO oraz innymi standardami międzynarodowymi, które wskazują na konieczność zachowania najwyższych standardów bezpieczeństwa w obszarze pracy z materiałami o wysokim ryzyku.
Podejmowanie decyzji w zakresie klasyfikacji materiałów biologicznych należy oprzeć na solidnych podstawach naukowych oraz normach branżowych. Sugerowanie, że materiał kategorii 3 można przenieść do kategorii 2, jest nieodpowiednie, ponieważ neguje istotne ryzyko związane z jego obróbką. Kategorie materiałów biologicznych są ściśle definiowane na podstawie potencjalnych zagrożeń, a ich klasyfikacja nie powinna być zmieniana bez odpowiednich przesłanek. Przeniesienie materiału do kategorii 2, oznaczającej niższe ryzyko, jest niewłaściwe, ponieważ może prowadzić do sytuacji, w której niezbędne procedury zabezpieczające nie zostaną wdrożone, co naraża zdrowie osób pracujących z tymi materiałami. Jednocześnie zdezynfekowanie materiału i traktowanie go jak materiał kategorii 3 jest nieadekwatne, gdyż dezynfekcja nie eliminuje ryzyka w przypadku kontaktu z SRM; wymagana jest pełna procedura klasyfikacyjna. Ignorowanie potrzeby odpowiednich działań po kontakcie z SRM jest rażącym niedopatrzeniem. Każda sytuacja, w której materiał kontaktował się z SRM, wymaga skrupulatnej analizy i zastosowania procedur dekontaminacyjnych, aby zminimalizować ryzyko zakażeń i kontaminacji. W praktyce, podejście do zarządzania materiałami biologicznymi powinno być oparte na zasadzie ostrożności oraz przepisach regulacyjnych, które jednoznacznie definiują sposób postępowania w takich przypadkach.