Kontrola jakości surowców pochodzenia zwierzęcego wwożonych na teren Polski z państw nienależących do Unii Europejskiej jest kluczowym zadaniem, które spoczywa na inspektoratach weterynarii granicznych. Te instytucje są odpowiedzialne za monitorowanie i ocenę bezpieczeństwa oraz jakości takich surowców, co ma na celu ochronę zdrowia publicznego oraz dobrostanu zwierząt. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być proces przyjmowania partii mięsa na granicy, gdzie inspektorzy weterynaryjni przeprowadzają szczegółowe badania, aby upewnić się, że produkty spełniają określone normy unijne i krajowe. W przypadku wykrycia nieprawidłowości, inspektorzy mają prawo do zatrzymania towaru oraz wydania decyzji o jego dalszym losie. Dobrą praktyką w tej dziedzinie jest stosowanie tzw. procedur wycofania, które pozwalają na szybkie i efektywne działanie w sytuacjach kryzysowych. Ważne jest również, aby inspektorzy byli na bieżąco z przepisami międzynarodowymi oraz krajowymi, co zapewnia jednolitość i skuteczność działań w zakresie kontroli jakości.
Inspektoraty weterynarii pełnią różne funkcje w systemie kontroli jakości surowców pochodzenia zwierzęcego, ale nie wszystkie z nich są związane z kontrolą przywozu surowców z państw nienależących do Unii Europejskiej. Powiatowe inspektoraty weterynarii zajmują się głównie kontrolą jakości produktów w obrębie powiatów oraz nadzorem nad lokalnymi zakładami, co nie obejmuje bezpośredniej kontroli przywozu towarów. Z kolei wojewódzkie inspektoraty weterynarii pełnią funkcje nadzorcze oraz koordynacyjne, ale ich zadania również nie skupiają się na granicach. Inspektoraty główne, chociaż mają ogólny nadzór, to również nie są bezpośrednio zaangażowane w kontrolę na granicy. Kluczowym błędem myślowym jest mylenie ról poszczególnych inspektoratów; każdy z nich ma określone kompetencje, które są ściśle określone przez przepisy prawa. Kontrola jakości na granicy wymaga specjalizacji oraz znajomości procedur celnych oraz weterynaryjnych, których nie można mylić z innymi formami nadzoru. Właściwe zrozumienie tych różnic jest niezbędne do skutecznego zarządzania ryzykiem związanym z bezpieczeństwem produktów pochodzenia zwierzęcego.