Odpowiedź "s.c." jest prawidłowa, ponieważ oznacza drogę podania leku podskórnie (łac. subcutaneus). W kontekście farmakoterapii, podawanie leku tą drogą jest istotne w przypadku, gdy chcemy uzyskać szybką absorpcję substancji czynnej przy jednoczesnym minimalizowaniu ryzyka działań niepożądanych. Przykłady zastosowania obejmują podawanie insuliny u pacjentów z cukrzycą, gdzie precyzyjne dawkowanie i kontrola wchłaniania leku są kluczowe dla efektywności terapii. Ponadto, stosowanie tej drogi podania jest zgodne z wytycznymi, które zalecają, aby niektóre leki – zwłaszcza te, które mogą podrażniać tkankę mięśniową – były podawane subkutanie. Dzięki temu, zmniejsza się ryzyko uszkodzeń tkanek i ogólnych powikłań, co jest zgodne z zasadami dobrej praktyki klinicznej oraz zarządzania bezpieczeństwem pacjenta.
Podanie leków drogą domięśniową, jak sugeruje odpowiedź "i.m.", wiąże się z większym ryzykiem powikłań, takich jak uszkodzenie nerwów czy infekcje w miejscu iniekcji. Ta droga podania stosowana jest w przypadku leków, które muszą być szybko wchłaniane i wymagają większej objętości niż te, które można podać podskórnie. Wybór drogi podania leku powinien być przemyślany i oparty na właściwościach farmakokinetycznych leku oraz potrzebach pacjenta. Z kolei droga doustna ("per os") jest odpowiednia dla leków, które są skutecznie wchłaniane z przewodu pokarmowego, ale w przypadku wielu substancji czynnych czas działania jest znacznie dłuższy, co nie zawsze jest akceptowalne w terapii. Z kolei dożylna droga podania ("i.v.") daje natychmiastowy efekt, ale wiąże się z wyższym ryzykiem powikłań oraz wymaga większej aseptyki w celu uniknięcia zakażeń. Wybierając nieprawidłowe odpowiedzi, można wykazać niezrozumienie praktycznych aspektów podawania leków oraz ich farmakologicznych właściwości. Z tego powodu istotne jest, aby każdy pracownik ochrony zdrowia był dobrze zaznajomiony z zasadami dotyczącymi różnych dróg podania leków oraz ich zastosowaniem w praktyce klinicznej.
