Materiał SRM, czyli Specjalny Materiał Ryzyko, jest produktem powstającym podczas uboju bydła. W kontekście przepisów dotyczących zdrowia publicznego oraz bezpieczeństwa żywności, SRM odnosi się do tkanek, które mogą być potencjalnie zakaźne i powinny być odpowiednio zarządzane w procesie produkcji mięsa. Przykładowo, w przypadku bydła, SRM obejmuje takie tkanki jak rdzeń kręgowy oraz mózg. Zgodnie z normami unijnymi, konieczne jest, aby te materiały były usuwane i odpowiednio przetwarzane, aby zminimalizować ryzyko przenoszenia chorób, takich jak BSE (choroba szalonych krów). Właściwe zarządzanie SRM jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa żywności i ochrony zdrowia publicznego, dlatego każda rzeźnia musi przestrzegać rygorystycznych procedur związanych z ich identyfikacją i utylizacją, co jest zgodne z zasadami HACCP oraz innymi regulacjami branżowymi.
Wybór innych opcji, takich jak drób, świnie czy dziczyzna, wskazuje na niezrozumienie koncepcji materiałów SRM w kontekście uboju. Drób, mimo że również podlega regulacjom sanitarnym, nie generuje materiałów SRM w takim samym sensie jak bydło. W przypadku uboju świń, również nie występują tkanki klasyfikowane jako SRM, ponieważ definicja ta odnosi się do ryzykownych tkanek charakterystycznych jedynie dla bydła. Dziczyzna, z kolei, regulowana jest przez inne normy i nie wytwarza materiału SRM zgodnie z przyjętymi definicjami. W praktyce, błędne zrozumienie tego zagadnienia może prowadzić do poważnych konsekwencji związanych z bioasekuracją i bezpieczeństwem żywności. Właściwe zarządzanie materiałami ryzyka, jak wskazuje na to prawo unijne, jest kluczowe dla ochrony zdrowia publicznego i wymaga ścisłej koordynacji z instytucjami zajmującymi się nadzorem nad bezpieczeństwem żywności. Ignorowanie specyfiki SRM w kontekście różnych rodzajów mięsa może prowadzić do nieprawidłowego postępowania oraz narażenia na niebezpieczeństwa zdrowotne związane z przenoszeniem chorób zakaźnych.