Metoda flotacji jest techniką stosowaną w parazytologii, głównie w badaniu kału, która pozwala na wykrywanie jaj i cyst pasożytów. Technika ta polega na wykorzystaniu różnicy gęstości między jajami pasożytów a roztworem flotacyjnym. Jaja pasożytów, które mają mniejszą gęstość niż roztwór, unoszą się na powierzchni, co ułatwia ich zbieranie i dalszą analizę pod mikroskopem. W praktyce, próbki kału są mieszane z roztworem flotacyjnym, a następnie odwirowywane, co umożliwia separację jaj pasożytów od pozostałych składników. Metoda ta jest standardem w diagnostyce parazytów jelitowych, a jej skuteczność wzrasta przy użyciu odpowiednich roztworów, takich jak sól czy cukier, które zapewniają optymalne warunki do flotacji. Dobrą praktyką jest także stosowanie odpowiednich filtrów i odpowiednia mikroskopia, co pozwala na dokładne zidentyfikowanie gatunków pasożytów oraz ich jaj.
Wybór odpowiedzi związanych z krwią, sierścią czy zeskrobinami wskazuje na pewne nieporozumienie dotyczące metod diagnostycznych w parazytologii. Metoda flotacji jest ściśle związana z badaniem kału, ponieważ to w tym materiale najczęściej można znaleźć jaja pasożytów jelitowych. Badanie krwi, chociaż również istotne w diagnostyce niektórych pasożytów, takich jak Plasmodium (wywołujący malaria), nie wykorzystuje metody flotacji. Krew badana jest za pomocą innych technik, takich jak mikroskopia lub testy serologiczne. Sierść, z kolei, używana jest zazwyczaj w kontekście badania pasożytów zewnętrznych, takich jak kleszcze czy wszy, a nie pasożytów jelitowych. Zeskrobin stosuje się w przypadku podejrzenia infekcji pasożytami skórnymi, co również nie ma związku z flotacją. Osoby wybierające te odpowiedzi mogą nie dostrzegać specyficznych zastosowań danych metod diagnostycznych oraz ich kontekstu, co prowadzi do błędnych wniosków dotyczących skuteczności i poprawności ich wyboru.