Odpowiedź 20 mg jest poprawna, ponieważ aby obliczyć ilość substancji czynnej w danej objętości roztworu, należy pomnożyć stężenie substancji w jednostkowej objętości przez całkowitą objętość roztworu. W tym przypadku, jeśli 1 ml roztworu zawiera 2 mg substancji czynnej, to w 10 ml roztworu będzie to 10 * 2 mg, co daje 20 mg. Takie obliczenia są rutynową praktyką w farmacji i medycynie, gdzie precyzyjne dawkowanie jest kluczowe dla skuteczności leczenia i bezpieczeństwa pacjentów. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być przygotowanie roztworów do iniekcji, gdzie błędne obliczenia mogą prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych. Dlatego ważne jest, aby zawsze podchodzić do tego typu obliczeń z należytą starannością, stosując zasady dobrej praktyki farmaceutycznej (GMP), które wymagają ścisłej kontroli jakości i dokładności w przygotowywaniu leków.
Wybór niepoprawnej odpowiedzi często wynika z błędnego podejścia do analizy danych dotyczących stężenia substancji czynnej. Odpowiedzi takie jak 10 mg, 1 mg czy 2 mg mogą wydawać się logiczne na pierwszy rzut oka, jednak ich obliczenia opierają się na nieprawidłowych założeniach. Na przykład, odpowiedź 10 mg mogłaby sugerować, że stężenie substancji czynnej w 10 ml roztworu jest mniejsze niż w rzeczywistości. Osoby, które wskazują tę wartość, mogą nie uwzględniać zasady proporcjonalności, gdzie ilość substancji w zależności od objętości roztworu jest kluczowym elementem obliczeń. Z kolei odpowiedzi 1 mg i 2 mg sugerują skrajnie zaniżone dane, co jest często wynikiem braku zrozumienia, jak oblicza się stężenia w roztworach. Te błędy myślowe mogą prowadzić do niebezpiecznych sytuacji w praktyce klinicznej, gdzie dokładność dawek ma kluczowe znaczenie. W farmacji i medycynie, niezrozumienie zasad obliczania stężenia substancji czynnych może prowadzić do poważnych błędów terapeutycznych, dlatego tak ważne jest systematyczne przyswajanie wiedzy z zakresu dawkowania i obliczeń farmaceutycznych, zgodnie z wytycznymi i standardami obowiązującymi w branży.
