Główna zasada GHP (Dobre Praktyki Higieniczne) w gospodarstwie rolnym zajmującym się hodowlą zwierząt koncentruje się na zapewnieniu odpowiednich warunków sanitarno-higienicznych, co jest kluczowe dla produkcji zdrowej i bezpiecznej żywności. GHP obejmuje szereg procedur i praktyk, które mają na celu minimalizowanie ryzyka zanieczyszczenia surowców oraz gotowych produktów. Przykładowo, w praktyce GHP hodowcy zwierząt muszą dbać o czystość pomieszczeń, w których przebywają zwierzęta, zapewniać im odpowiednie warunki bytowe, a także stosować regularne kontrole weterynaryjne. GHP jest często wprowadzane w ramach systemów zarządzania jakością i ma zastosowanie nie tylko w hodowli, ale także w obszarze przetwórstwa, co czyni je integralnym elementem systemu bezpieczeństwa żywności. Implementacja GHP wspiera zgodność z regulacjami prawnymi oraz normami branżowymi, co przyczynia się do poprawy jakości produktów mięsnych i mlecznych, a tym samym do zaufania konsumentów.
Wybór ISO, TQM czy HACCP jako odpowiedzi na pytanie jest wynikiem niepełnego zrozumienia kontekstu obowiązkowych systemów zapewnienia jakości w hodowli zwierząt. ISO, choć jest uznawanym międzynarodowym standardem zarządzania jakością, nie jest dedykowane konkretnie dla sektora rolniczego ani nie odnosi się bezpośrednio do praktyk związanych z hodowlą zwierząt. ISO to szeroki zbiór norm dotyczących różnych aspektów zarządzania jakością, ale nie określa szczegółowych wymagań dotyczących higieny i zdrowia w gospodarstwie. Z kolei TQM (Total Quality Management) to filozofia zarządzania, która koncentruje się na ciągłym doskonaleniu procesów, ale nie dostarcza konkretnych wytycznych dotyczących praktyk higienicznych w hodowli. Z kolei HACCP (Hazard Analysis and Critical Control Points) to system zarządzania bezpieczeństwem żywności, który koncentruje się na identyfikacji i kontroli zagrożeń w procesie produkcyjnym, jednak nie zastępuje on GHP, które są niezbędne jako fundament dla bezpieczeństwa żywności. W kontekście hodowli zwierząt, GHP są kluczowe, ponieważ to one dostarczają podstawowych wytycznych dotyczących zapewnienia zdrowia zwierząt oraz jakości produktów. Brak zrozumienia różnicy między tymi systemami może prowadzić do niewłaściwego podejścia do zapewnienia jakości w produkcji rolniczej.