Kwalifikacja: ROL.12 - Wykonywanie weterynaryjnych czynności pomocniczych
Zawód: Technik weterynarii
Stosowaną metodą obrazowania RTG, wykorzystywaną do diagnozowania dysplazji stawu biodrowego u psów, jest projekcja
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Projekcja brzuszno-grzbietowa (VD) jest uznawana za standardową technikę w radiologii weterynaryjnej do oceny dysplazji stawu biodrowego u psów. Dzięki tej projekcji uzyskujemy symetryczny obraz stawów biodrowych, co pozwala na lepsze uwidocznienie ewentualnych zmian patologicznych, takich jak nieprawidłowy rozwój panewki czy głowy kości udowej. W przypadku dysplazji, najważniejsze jest dokładne przeanalizowanie kształtu i konturów stawów biodrowych, co jest ułatwione przy prawidłowym ustawieniu zwierzęcia. W praktyce, podczas wykonywania zdjęcia, pies powinien być ustawiony w pozycji leżącej na plecach. Dodatkowo, stosowanie projekcji brzuszno-grzbietowej pozwala na uzyskanie informacji nie tylko o stawach, ale także o strukturach otaczających, co może być istotne w diagnostyce różnicowej. Warto podkreślić, że zgodnie z wytycznymi FCI, radiogramy do oceny dysplazji powinny być wykonywane w znieczuleniu, aby zapewnić stabilność i prawidłowe ustawienie ciała psa, co znacząco wpływa na jakość uzyskanego obrazu.
Wybór projekcji bocznej lewej, bocznej prawej lub grzbietowo-brzusznej może być mylny w kontekście diagnozowania dysplazji stawu biodrowego u psów, ponieważ każda z tych metod ma swoje ograniczenia. Projekcje boczne, zarówno lewa, jak i prawa, mogą prowadzić do zniekształcenia obrazu stawów biodrowych. W przypadku dysplazji kluczowe jest uwidocznienie symetrii obu stawów, co jest trudne do osiągnięcia w projekcjach bocznych, gdzie jeden staw może być bardziej eksponowany niż drugi. To może prowadzić do fałszywych diagnoz, ponieważ zmiany w jednym stawie mogą być bardziej widoczne, a z kolei zmiany w przeciwnym stawie mogą zostać pominięte. Z kolei projekcja grzbietowo-brzuszna, mimo że daje dobry widok na stawy, nie jest uznawana za standard w ocenie dysplazji, ponieważ również może nie zapewniać pełnej klarowności co do struktury stawów biodrowych. W praktyce, diagnostyka wymaga nie tylko odpowiedniego wyboru projekcji, ale także uwzględnienia znieczulenia i stabilizacji pacjenta, co jest kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości radiogramu. Dlatego wybór projekcji brzuszno-grzbietowej jest uzasadniony, a inne techniki mogą wprowadzać w błąd i prowadzić do niepoprawnych wniosków diagnostycznych.