Ołowiane fartuchy ochronne są standardem w ochronie przed promieniowaniem w medycynie obrazowej, w tym w radiografii weterynaryjnej. Ołów skutecznie blokuje promieniowanie rentgenowskie, co jest kluczowe w zapobieganiu narażeniu właściciela zwierzęcia na szkodliwe skutki promieniowania. Ołowiane fartuchy są projektowane tak, aby chroniły kluczowe obszary ciała, takie jak narządy rozrodcze i tarczyca, które są szczególnie wrażliwe na promieniowanie. W praktyce, stosowanie fartuchów ołowiowych jest zgodne z wytycznymi organizacji takich jak American Veterinary Medical Association (AVMA) oraz International Atomic Energy Agency (IAEA), które podkreślają znaczenie ochrony osobistej w kontekście rentgenografii. Dlatego w każdej sytuacji, gdy wykonuje się zdjęcia RTG, kluczowe jest, aby zabezpieczyć osoby obecne w pomieszczeniu, stosując odpowiednie środki ochrony, w tym fartuchy ołowiowe.
Fartuchy miedziane, stalowe czy aluminiowe nie są odpowiednie do ochrony przed promieniowaniem rentgenowskim. Miedź, mimo że jest metalem, nie ma wystarczającej gęstości ani właściwości absorpcyjnych, aby skutecznie blokować promieniowanie. Fartuchy stalowe, choć wytrzymałe, również nie zapewniają odpowiedniej ochrony przed promieniowaniem X, co czyni je niewłaściwym wyborem w kontekście radiografii. Aluminium, pomimo niskiej wagi, jest jeszcze mniej skuteczne w ochronie przed promieniowaniem rentgenowskim. Te metale nie są zgodne z normami bezpieczeństwa i standardami stosowanymi w praktykach weterynaryjnych. Wybór materiałów ochronnych oparty na nieodpowiednich właściwościach fizycznych prowadzi do poważnych błędów w ocenie ryzyka radiacyjnego. Właściwe zrozumienie, że skuteczna ochrona przed promieniowaniem wymaga użycia materiałów o dużej gęstości, takich jak ołów, jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa podczas wykonywania zdjęć RTG. Dlatego tak ważne jest, aby nie opierać się na błędnych założeniach dotyczących ochrony przed promieniowaniem i stosować jedynie sprawdzone i zalecane rozwiązania ochronne.