Ubój z konieczności w gospodarstwie odnosi się do sytuacji, w której zwierzę, takie jak krowa, stało się niezdolne do dalszej produkcji lub zagraża zdrowiu innych zwierząt. W przypadku krowy, która złamała nogę, decyzja o uboju jest często podyktowana koniecznością zapewnienia dobrostanu zwierzęcia oraz unikania cierpienia. Zgodnie z zasadami dobrostanu, zwierzęta powinny być traktowane humanitarnie, a ubój z konieczności powinien być stosowany jako ostateczność. Przykładem może być sytuacja, gdy kontuzja jest na tyle poważna, że nie ma możliwości skutecznego leczenia. W takich przypadkach zalecane jest współpracowanie z weterynarzem w celu oceny stanu zdrowia zwierzęcia i podjęcia decyzji o uboju, która będzie zgodna z przepisami prawa, a także z etyką hodowli zwierząt. Warto również zaznaczyć, że procedury uboju z konieczności powinny być zgodne z normami określonymi w Rozporządzeniu (WE) nr 1099/2009, które reguluje ochronę zwierząt w trakcie uboju.
Niektóre odpowiedzi na pytanie dotyczące uboju z konieczności w gospodarstwie mogą wydawać się logiczne, jednak nie są one zgodne z definicją tego terminu. Ubój z konieczności nie odnosi się do zwierząt, których produkcyjność dobiegła końca, jak nioski po zakończonej produkcyjności. Takie przypadki powinny być rozpatrywane w kontekście racjonalnego zarządzania stadem, a nie jako sytuacja kryzysowa wymagająca natychmiastowego uboju. Podobnie, dziki z ASF (afrykański wirus świńskiej cholery) czy świnie z różycą to przypadki związane z chorobami zakaźnymi. W takich sytuacjach działania często są podejmowane w ramach programów ochrony zdrowia publicznego oraz zwierzęcego, a nie jako ubój z konieczności. Istotne jest, aby unikać mylnych przekonań dotyczących przyczyn uboju zwierząt. Ubój z konieczności powinien być postrzegany jako ostateczność w przypadkach, w których zwierzęta cierpią z powodu urazów lub chorób, które nie mogą być leczone w sposób, który zapewni im dobrostan. Ostateczny wybór w takich sytuacjach powinien opierać się na obiektywnej ocenie przez specjalistów, a nie na założeniach dotyczących stanu zdrowia zwierząt lub ich przydatności do hodowli. Ważne jest, aby wszelkie decyzje podejmowane w tej sprawie były zgodne z obowiązującymi przepisami oraz wytycznymi dotyczącymi dobrostanu zwierząt.