Aby wykryć nużeńca, poprawnie pobieramy zeskrobinę ze skóry, ponieważ nużeńce (Demodex) są mikroskopijnymi pasożytami, które żyją w mieszku włosowym i na powierzchni skóry. Zeskrobinę można pobrać za pomocą specjalnego narzędzia, takiego jak łyżeczka do zeskrobania, co umożliwia uzyskanie próbki, w której można zidentyfikować obecność tych pasożytów pod mikroskopem. W praktyce, zeskrobinę ze skóry stosuje się w diagnostyce chorób dermatologicznych, takich jak trądzik różowaty czy demodekoza, gdzie obecność nużeńców jest jednym z czynników wpływających na stan skóry. Właściwe pobranie próbki oraz jej analiza w laboratorium są zgodne z aktualnymi standardami diagnostycznymi, co pozwala na dokładne określenie rodzaju patogenu oraz zastosowanie odpowiednich metod leczenia, takich jak terapie miejscowe lub doustne leki przeciwpasożytnicze.
Wykrywanie nużeńca za pomocą wymazu z ucha, krwi lub moczu jest nieodpowiednie, ponieważ nużeńce są pasożytami skóry, a nie krwi czy innych płynów ustrojowych. Wymaz z ucha, chociaż może być użyty w diagnostyce niektórych infekcji, nie dostarcza informacji o obecności nużeńców, gdyż te organizmy preferują środowisko skóry, gdzie znajdują się ich naturalne siedliska. Z kolei badania krwi są stosowane do wykrywania różnych chorób, jednak nużeńce nie krążą w krwiobiegu, co czyni tę metodę diagnostyczną nieadekwatną. Mocz również nie jest odpowiednim materiałem do analizy w kontekście nużeńców, ponieważ pasożyty te nie wydalają się z organizmu w sposób, który mógłby być wykryty w moczu. Wybór tych niewłaściwych metod diagnostycznych może wynikać z braku wiedzy na temat biologii i zachowań nużeńców. Kluczowe jest zrozumienie, że skuteczne diagnozowanie chorób skórnych wymaga zastosowania odpowiednich technik, które bezpośrednio odnoszą się do miejsca występowania patogenów. Dlatego, aby skutecznie zidentyfikować nużeńca, kluczowe jest pobranie próbki zeskrobin z dotkniętej skóry, co jest uznawane za najlepszą praktykę w dermatologii.