Kwalifikacja: TWO.08 - Planowanie i prowadzenie żeglugi po śródlądowych drogach wodnych i morskich wodach wewnętrznych

W branży okrętowej bardzo łatwo pomylić różne definicje związane z długością statku, bo choć brzmią podobnie, mają zupełnie inne zastosowania i znaczenie w praktyce. Część osób uważa, że długość statku powinna być liczona w płaszczyźnie owręża, ale ta płaszczyzna służy raczej do określeń konstruktorskich, głównie w kontekście wytrzymałości kadłuba i rozmieszczenia wręg, niż do pomiarów długości całkowitej. To nie jest standard spotykany w dokumentacji czy podczas inspekcji portowych. Inni mylą długość całkowitą z długością mierzona między pionem dziobowym a rufowym (czyli tzw. długość między pionami – LBP). Owszem, ta wartość jest kluczowa przy projektowaniu kadłuba i obliczeniach stateczności, lecz nie odzwierciedla rzeczywistej, zewnętrznej długości statku, bo nie uwzględnia np. wystających elementów konstrukcji jak bukszpryty czy galery. Z kolei długość na linii wodnej, chociaż wykorzystywana przy obliczaniu wyporności i oporów ruchu kadłuba, to nie oddaje pełnego „fizycznego śladu” statku. Typowy błąd wynika z mylenia tych różnych wymiarów i nieuwzględniania kontekstu zastosowania. W praktyce portowej, przy określaniu wielkości miejsca postojowego, czy przy rejestracji jednostek zawsze kluczowa jest długość mierzona pomiędzy najbardziej wysuniętymi punktami dziobu i rufy. Dobrze pamiętać, że każde z tych pojęć ma zupełnie inne znaczenie w zależności od sytuacji i nie powinno się ich używać zamiennie. To taki szczegół, który w pracy zawodowej potrafi zaważyć na powodzeniu operacji lub nawet bezpieczeństwie jednostki i jej załogi.