Kwalifikacja: TWO.08 - Planowanie i prowadzenie żeglugi po śródlądowych drogach wodnych i morskich wodach wewnętrznych

Wielu osobom wydaje się, że przy holowaniu większego zestawu w górę rzeki lepiej stosować długie hole – od holownika lub między statkami – żeby dać sobie więcej marginesu bezpieczeństwa albo zmniejszyć naprężenia w linach. Jednak to podejście w praktyce rzecznej często prowadzi do poważnych problemów z manewrowaniem. Długi hol powoduje, że sygnał sterujący z holownika, czyli zmiana kursu czy przyspieszenie, dociera do ostatnich statków z opóźnieniem. To z kolei powoduje, że cały zestaw zaczyna „wężykować” – szczególnie na krętych odcinkach rzeki. Z mojego doświadczenia, to właśnie długie hole praktycznie uniemożliwiają precyzyjne prowadzenie zespołu w górę silnego nurtu, bo każdy statek holowany zaczyna „żyć własnym życiem”. Z kolei skracając tylko jeden hol, a zostawiając pozostałe długie, uzyskujemy układ niestabilny, w którym tylko część statków dobrze reaguje na ruchy holownika. W branżowych podręcznikach i praktycznych wytycznych dla żeglugi śródlądowej podkreśla się, że zwłaszcza przy holowaniu w górę rzeki kluczowe jest, żeby cały zestaw stanowił zwartą całość i zachowywał się jak jeden organizm. Długie hole mogą być przydatne na otwartym morzu lub przy holowaniu na fali, gdzie amortyzują ruchy statków, ale na rzece są powodem niepotrzebnych trudności. Typowym błędem jest też myślenie, że krótszy hol zawsze zwiększa ryzyko kolizji statków w zestawie – w rzeczywistości to kwestia umiejętnego prowadzenia i odpowiedniego sprzętu. Dlatego w praktyce najlepiej sprawdzają się krótkie hole zarówno od holownika, jak i pomiędzy statkami, bo zapewniają stabilność i skuteczną kontrolę nad całym zestawem holowniczym.