Kwalifikacja: TWO.08 - Planowanie i prowadzenie żeglugi po śródlądowych drogach wodnych i morskich wodach wewnętrznych
Zawód: Technik żeglugi śródlądowej
Jak nazywa się lina cumownicza oznaczona na rysunku cyfrą 3?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Szpring dziobowy, czyli lina mocowana na dziobie jednostki i prowadzona w kierunku rufy (na lądzie cumowana dalej za dziobem), to jedna z podstawowych lin cumowniczych używanych do zabezpieczenia statku przed przesuwaniem się wzdłuż nabrzeża. Moim zdaniem, szpringi to takie trochę niedoceniane liny – a przecież w praktyce, bez nich łódź potrafi naprawdę nieprzyjemnie przesuwać się podczas zmiany poziomu wody albo po prostu pod wpływem silniejszego wiatru. Szpring dziobowy stabilizuje statek właśnie w ten sposób, że ogranicza ruch „do przodu”, co jest bardzo ważne przy dłuższym postoju, szczególnie gdy jednostka stoi przy ruchliwym nabrzeżu albo przy pływających pomostach. Dobrą praktyką, którą często widuje się w marina, jest solidne zabezpieczenie obydwu szpringów (dziobowego i rufowego), bo wtedy ryzyko przemieszczenia się kadłuba praktycznie znika. Warto zapamiętać, że prawidłowe prowadzenie szpringów zgodnie z kierunkiem działania sił zewnętrznych jest zgodne z wytycznymi np. Polskiego Rejestru Statków i ogólnie przyjętymi zasadami eksploatacji jednostek portowych. Trochę zabawne, że na wielu mniejszych przystaniach wciąż się o tym zapomina, choć przecież jeden dobrze założony szpring potrafi uratować burty i nerwy.
Wybranie innej liny niż szpring dziobowy przy tym schemacie oznacza drobne nieporozumienie związane z funkcjami poszczególnych cum. Cuma rufowa, choć jest bardzo ważna, zawsze biegnie od rufy statku bezpośrednio na brzeg w kierunku prostopadłym do nabrzeża i jej głównym zadaniem jest stabilizacja rufy – nie zabezpiecza ona ruchu jednostki wzdłuż nabrzeża tak, jak robi to szpring. Brest dziobowy to z kolei lina prowadzona niemal prostopadle od dziobu do kei – jej rola polega głównie na utrzymaniu łodzi przy burcie i przeciwdziałaniu oddalaniu się kadłuba od pomostu, a nie ograniczaniu ruchu wzdłuż nabrzeża. Szpring rufowy to odpowiednik szpringu dziobowego, ale mocowany przy rufie i biegnący w kierunku dziobu – blokuje on przesuwanie jednostki „do tyłu”. Często można spotkać się z błędnym przekonaniem, że skoro lina jest umiejscowiona blisko rufy to automatycznie będzie szpringiem rufowym, albo wręcz odwrotnie – przy dziobie będzie brestem, ale kluczowy jest tu kierunek jej prowadzenia i miejsce mocowania na nabrzeżu. Praktyka pokazuje, że błędne rozpoznanie tych lin prowadzi do niewłaściwego cumowania, co potrafi być naprawdę problematyczne, zwłaszcza podczas dłuższego postoju lub w trudnych warunkach pogodowych. Warto zawsze zwracać uwagę na schemat prowadzenia lin i ich funkcje zgodnie z branżowymi standardami, bo to właśnie właściwy podział i zastosowanie cum, szpringów i brestów zapewnia bezpieczeństwo i stabilność jednostki na wodzie.