Kwalifikacja: TWO.08 - Planowanie i prowadzenie żeglugi po śródlądowych drogach wodnych i morskich wodach wewnętrznych

Wiele osób podczas manewrowania statkiem z napędem śrubowym w podejściu do nabrzeża skupia się głównie na samej prędkości i kierunku steru, zapominając o kluczowej roli lin cumowniczych, a przede wszystkim szpringów. Częstym błędem jest podawanie szpringu rufowego lub cumy rufowej jako pierwszej liny – w rzeczywistości może to doprowadzić do sytuacji, w której dziób statku nie jest ustabilizowany, a rufa niepotrzebnie odchyla się od nabrzeża, szczególnie przy bocznym wietrze czy prądzie. Z mojego doświadczenia wynika, że takie postępowanie utrudnia kontrolowane przyciągnięcie statku do kei, bo szpring rufowy właściwie nie daje nam pełnej kontroli nad dziobem w początkowej fazie manewru. Jeszcze innym błędem jest ustawianie steru na burtę przeciwną niż wynika z geometrii podejścia – jeśli damy ster prawo na burt zamiast lewo, dziób może oddalić się od brzegu i cała operacja podejścia będzie znacznie utrudniona. W praktyce dobrze jest pamiętać, że statek powinien podchodzić do nabrzeża pod małym kątem, mieć minimalną prędkość własną i od razu po zbliżeniu dziobu podać szpring dziobowy, który pozwoli na odpowiednie ustawienie jednostki względem brzegu. To naprawdę podstawa w manewrowaniu, bo zabezpiecza przed niekontrolowanym ruchem wzdłuż kei i minimalizuje ryzyko uszkodzenia kadłuba. Typowe błędy wynikają z nadmiernego pośpiechu, braku analizy warunków hydrometeorologicznych oraz nieuwzględniania możliwości napędu śrubowego, który – w zależności od kierunku obrotu śruby – może wprowadzać specyficzne efekty, takie jak skręcanie rufy. Warto każdy manewr przemyśleć dwa razy i nie sugerować się tylko pojedynczym przypadkiem, bo teoria, a praktyka na wodzie to dwie różne rzeczy.