Kwalifikacja: TWO.08 - Planowanie i prowadzenie żeglugi po śródlądowych drogach wodnych i morskich wodach wewnętrznych

Wielu kursantów czy nawet bardziej doświadczeni wodniacy mają problem z właściwą klasyfikacją małych statków, bo temat wydaje się nieco mylący przez różne przepisy, które spotykamy zarówno na śródlądziu, jak i na wodach morskich. Czasem spotyka się błędne przekonanie, że „mały statek” to taka jednostka, która ma ściśle określoną długość, na przykład 12 metrów albo 25 metrów. W rzeczywistości przepisy w Polsce z całą stanowczością określają górną granicę długości kadłuba dla małych statków na 20 metrów. Mylenie tej wartości z innymi progami często wynika z faktu, że w niektórych przepisach międzynarodowych, np. w kontekście uprawnień do prowadzenia jachtów albo statków pasażerskich, pojawiają się inne liczby – ale one dotyczą innych kategorii lub funkcji jednostek. Z mojego doświadczenia wynika, że sporo osób myli też długość całkowitą (LOA) z długością kadłuba, co nie jest bez znaczenia, zwłaszcza przy rejestracji. Druga sprawa to przekonanie, że jednostki powyżej 20 metrów to także „małe statki” – nic bardziej mylnego. Takie jednostki podlegają już zupełnie innym wymaganiom technicznym, prawnym, a nawet podatkowym. Z kolei odpowiedzi sugerujące długość dokładnie 12 czy 25 metrów mogą mieć źródło w przepisach dotyczących innych typów certyfikatów czy patentów, ale nie są to wartości powiązane z definicją małego statku. Typowym błędem myślowym jest też utożsamianie „małego statku” wyłącznie z jednostkami rekreacyjnymi, co nie jest zgodne z prawdą – definicja ta dotyczy wszystkich statków do 20 metrów, niezależnie od ich przeznaczenia. Warto zawsze sprawdzać konkretne akty prawne, bo prawo wodne naprawdę lubi się zmieniać, a konsekwencje błędnej klasyfikacji mogą być poważne, zarówno dla bezpieczeństwa, jak i odpowiedzialności formalnej armatora. W codziennej żegludze wiedza ta przekłada się na właściwy dobór sprzętu, obsady załogi czy nawet na to, gdzie i jak możemy poruszać się daną jednostką.