Kwalifikacja: TWO.08 - Planowanie i prowadzenie żeglugi po śródlądowych drogach wodnych i morskich wodach wewnętrznych

Wiele osób myli obiekty nawigacyjne z naturalnymi elementami krajobrazu lub formacjami geograficznymi i stąd pojawia się błąd przy wyborze odpowiedzi. Wzgórza, wyspy, cyple czy nawet wybrzeża oraz zatoki rzeczywiście pojawiają się na mapach, ale one stanowią tło geograficzne, a nie są traktowane jako obiekty nawigacyjne w rozumieniu branżowym. Lasy, doliny czy niziny są tym bardziej elementami czysto topograficznymi, które nie mają znaczenia dla ruchu statków, bo nie wyznaczają tras żeglugi ani nie ostrzegają przed niebezpieczeństwami. W praktyce nawigacyjnej kluczowe jest korzystanie z elementów, które są specjalnie zaprojektowane lub oznaczone, by ułatwiać bezpieczne przemieszczanie się po wodzie. Moim zdaniem, spora część zamieszania wynika z utożsamiania map morskich z mapami turystycznymi czy fizycznogeograficznymi, gdzie istotnie zaznaczane są lasy czy wzgórza, natomiast w żegludze to właśnie latarnie morskie, pławy i stawy mają największą wartość praktyczną. Te obiekty są zgodne ze światowymi standardami, na przykład IALA Maritime Buoyage System, które precyzyjnie określają ich kształty, kolory i znaczenie. Dzięki temu, że są naniesione na mapę, nawigator ma możliwość dokładnego określenia swojej pozycji lub ostrzeżenia przed przeszkodą. Z mojego doświadczenia wynika, że skupienie się na naturalnych formach terenu może prowadzić do poważnych błędów nawigacyjnych, szczególnie w trudnych warunkach pogodowych lub przy ograniczonej widoczności. Przez to, że lasy, doliny czy zatoki nie są specjalnie oznaczone dla celów żeglugi, korzystanie z nich jako podstawowych punktów orientacyjnych jest niezgodne z dobrymi praktykami nawigacyjnymi. Warto więc zawsze koncentrować się na tych znakach, które są dedykowane bezpieczeństwu żeglugi i mają oficjalne oznaczenia.