Kwalifikacja: TWO.08 - Planowanie i prowadzenie żeglugi po śródlądowych drogach wodnych i morskich wodach wewnętrznych

W oznakowaniu dziennym statków przewożących ładunki niebezpieczne, które stwarzają zagrożenie dla zdrowia, można łatwo pomylić się, patrząc jedynie na liczbę stożków lub ich rozmieszczenie. Wybierając wariant z trzema stożkami skierowanymi ku dołowi, można błędnie założyć, że większa liczba symboli oznacza większe zagrożenie, jednak takie oznakowanie zarezerwowane jest dla ładunków szczególnie niebezpiecznych, np. wybuchowych lub o innym, wyższym priorytecie zagrożenia. Z kolei pojedynczy stożek to sygnał zarezerwowany dla niektórych typów ładunków o mniejszym ryzyku lub dla zestawów pchanych, gdzie jeden element przewozi niebezpieczny towar. Całkowity brak oznakowania, jak na rysunku C, to najczęstszy błąd – niektórzy zakładają, że statek nie musi być oznakowany, jeśli zagrożenie wydaje się niewielkie, tymczasem przepisy nie przewidują dowolności w tej kwestii. Z mojego doświadczenia wynika, że wiele pomyłek wynika z braku świadomości, jak ważne jest precyzyjne stosowanie tych sygnałów – nie chodzi tu tylko o wymogi formalne, ale o realne bezpieczeństwo na wodzie. Każda nieprawidłowość w oznakowaniu może prowadzić do nieporozumień, a w skrajnych przypadkach do poważnych wypadków. Warto pamiętać też, że standardy międzynarodowe, szczególnie ADN oraz przepisy żeglugi śródlądowej, są jednoznaczne – dwa niebieskie stożki, jeden nad drugim, to wyraźny znak ładunku z kategorii stwarzającej zagrożenie dla zdrowia. Odpowiednia interpretacja tych oznaczeń to podstawa bezpiecznego uczestnictwa w ruchu wodnym, bez względu na to, czy jesteśmy załogą, obsługą portową, czy nawet inspektorem.