Kwalifikacja: TWO.08 - Planowanie i prowadzenie żeglugi po śródlądowych drogach wodnych i morskich wodach wewnętrznych

No niestety, temat zanurzenia statku jest dość podchwytliwy i łatwo się tu pomylić, jeśli nie zna się szczegółów praktyki portowej i przepisów żeglugowych. Odczyt z podziałki zanurzenia w obrębie jednej ładowni praktycznie nie ma żadnego zastosowania, bo zanurzenie lokalne nie daje pełnego obrazu, jak głęboko cała jednostka leży w wodzie – ładownia może być nierównomiernie załadowana albo statek przechylać się na jedną stronę. To samo dotyczy odczytu tylko z części dziobowej – czasem na dziobie jest zanurzenie większe niż na rufie i odwrotnie, dlatego uwzględnia się zawsze kilka miejsc. Odczyty zanurzenia z jednej burty są z kolei bardzo mylące, bo przy nierównomiernym rozkładzie ładunku (czyli przy przechyle bocznym) po jednej stronie zanurzenie będzie inne niż po drugiej. Z mojego doświadczenia wynika, że wielu początkujących marynarzy właśnie na tym się wykłada – zakładają, że wystarczy sprawdzić zanurzenie z jednej strony statku, a to po prostu prowadzi do błędnej oceny sytuacji. Według obowiązujących standardów branżowych, takich jak konwencja SOLAS i wytyczne IMO, zawsze stosuje się średnią z odczytów podziałek zanurzenia umieszczonych po obu burtach statku – zarówno na dziobie, jak i rufie. To dopiero pozwala wyciągnąć poprawne wnioski o zanurzeniu całej jednostki. W praktyce, jeżeli zaniedba się tę procedurę, można nieświadomie przeciążyć statek albo narazić go na niebezpieczeństwo zawadzenia o dno podczas manewrowania w porcie. Warto pamiętać, że profesjonalne standardy wymagają regularnej kontroli zanurzenia i uwzględniania wszystkich podziałek, a nie tylko lokalnych czy pojedynczych wskazań.