Kwalifikacja: TWO.08 - Planowanie i prowadzenie żeglugi po śródlądowych drogach wodnych i morskich wodach wewnętrznych

Z mojej perspektywy, odpowiedzi sugerujące użycie dalb, kabestanów czy pływających beczek cumowniczych wynikają często z mylenia urządzeń portowych z tymi przewidzianymi konkretnie do śluzowania. Dalby i kabestany są oczywiście ważnymi elementami wyposażenia nabrzeży lub pokładów, jednak w sytuacji dynamicznych zmian poziomu wody wewnątrz śluzy nie zapewniają właściwej stabilności jednostki. Kabestan, szczególnie ten na dolnej głowie śluzy, służy bardziej do obsługi lin cumowniczych na statku, a nie do mocowania na brzegu. Przypinanie lin na kabestanie zamiast na pachołku może prowadzić do niekontrolowanego luzowania czy wręcz zerwania liny, zwłaszcza gdy śluza napełnia się gwałtownie lub upuszcza wodę pod dużym ciśnieniem. Pływające beczki cumownicze, choć spotykane w niektórych przystaniach lub na wodach otwartych, nie są stosowane w konstrukcjach śluz – nie zapewniają one odpowiedniej stabilności, a ich pozycja zmienia się wraz z poziomem wody, przez co statek traci punkt stałego oparcia podczas śluzowania. Typowym błędem jest przekonanie, że wszystkie elementy służące do cumowania nadają się do każdego rodzaju manewru – tymczasem tylko pachołki cumownicze, umieszczone na ścianach śluzy w określonych miejscach i na różnych poziomach, pozwalają na precyzyjne prowadzenie lin podczas całego procesu śluzowania. Branżowe instrukcje i praktyka eksploatacyjna jasno precyzują, że prawidłowe cumowanie w śluzie to właśnie mocowanie lin na pachołkach. To nie tylko kwestia wygody, ale też bezpieczeństwa – zarówno statku, jak i obsługi oraz infrastruktury śluzy. W dłuższej perspektywie stosowanie innych rozwiązań może prowadzić do uszkodzeń sprzętu oraz niezgodności z regulaminami eksploatacji śluz śródlądowych i morskich.