Kwalifikacja: TWO.08 - Planowanie i prowadzenie żeglugi po śródlądowych drogach wodnych i morskich wodach wewnętrznych

Bardzo często błędne odpowiedzi wynikają z mylenia oznakowania prawej i lewej strony szlaku żeglownego albo z nieznajomości szczegółów systemu IALA i jego adaptacji na polskich śródlądowych drogach wodnych. Na przykład rysunek B przedstawia pławę lewą – jest zielona i na górze ma stożek skierowany wierzchołkiem do góry. Takie oznakowanie wskazuje lewą stronę szlaku żeglownego i zgodnie z zasadami należy je pozostawić po lewej stronie jednostki płynącej w dół rzeki. To dość częsty błąd, bo kolory i kształty można pomylić – spotkałem się z tym wielokrotnie na kursach. Z kolei rysunek C to znak specjalny – tablica informacyjna, oznaczająca np. zakaz ruchu albo inne istotne regulacje, ale nie określa żadnej z granic szlaku żeglownego. Rysunek D natomiast ilustruje znak wskazujący miejsce kotwiczenia, czyli tzw. znak „kotwica”; jest on trójkątny, podzielony na dwa kolory (zielony i biały), i w ogóle nie odnosi się do wyznaczania szlaku żeglownego. Częstą pułapką jest mylenie znaków żeglugowych z informacyjnymi, szczególnie gdy patrzy się tylko na kolor, a nie na kształt i funkcję. Praktyka nawigacyjna i regulacje CEVNI są jednoznaczne: prawa granica szlaku żeglownego na polskich wodach śródlądowych to zawsze czerwona pława o kształcie walca lub z czerwonym walcowatym znakiem topowym. W terenie, pomyłka w odczycie tych znaków może skończyć się wejściem na mieliznę lub kolizją z przeszkodami podwodnymi. Dlatego ważne jest, żeby nie sugerować się tylko kolorem czy ogólnym kształtem, ale znać dokładnie standardy i ich praktyczne zastosowanie.