Kwalifikacja: TWO.09 - Obsługa siłowni statkowych, urządzeń pomocniczych i mechanizmów pokładowych

Liny wykonane z włókien agawy, kokosowych czy bawełnianych to zupełnie inne produkty, które sprawdzają się w odmiennych warunkach i mają inne właściwości fizyko-chemiczne niż liny manilowe. Częsty błąd polega na utożsamianiu egzotycznie brzmiącego słowa „manila” z jakimkolwiek tropikalnym surowcem roślinnym, np. agawą lub kokosem, bo te rośliny faktycznie są szeroko wykorzystywane w przemyśle włókienniczym. Jednak liny agawowe (często tzw. sizalowe) są mniej elastyczne i mają inną strukturę włókien – są bardziej „szorstkie”, mniej odporne na długotrwałe działanie wody i często szybciej się przecierają. Kokos natomiast daje włókno do produkcji lin, które stosuje się zwykle do mniej wymagających zastosowań, np. jako liny ozdobne, ogrodowe lub wykorzystywane w budownictwie tradycyjnym. Bawełna, mimo że powszechnie występuje i łatwo się z niej przędzie, nie nadaje się na liny obciążeniowe – nasiąka wodą, szybko pleśnieje i traci wytrzymałość. To, co najważniejsze: tylko włókna abaki, czyli tzw. „bananowca manilskiego”, zapewniają linom właściwą wytrzymałość, sprężystość oraz odporność na wilgoć i słoną wodę, co jest potwierdzone w normach branżowych (np. EN ISO 1181 dla lin z włókien naturalnych). Z mojego doświadczenia wynika, że mylenie tych włókien wynika głównie z braku kontaktu z praktyką i niewiedzy o pochodzeniu surowców – dlatego warto zapamiętać, że lina manilowa to zawsze abaka, nie agawa, kokos czy bawełna. To ważne nie tylko dla zdania egzaminu, ale i bezpiecznej pracy w przyszłości.